صداهایی که شنیده نمی‌شوند

میثم قاسمی

رادیو مجلس را گوش می‌دهم. یکی از نمایندگان استان خوزستان فرصتی یافته و درباره مشکلات این استان و ازجمله بی‌آبی سخن می‌گوید. همه می‌دانیم یکی از علل بی‌آبی این روزهای جلگه خوزستان، انتقال آب از سرچشمه‌های رودهای سابقا خروشان این استان است. چند دقیقه بعد یکی از نمایندگان استانی در مرکز کشور، در سخنانش خواستار پیگیری جدی طرح انتقال آب به حوزه انتخابیه‌اش می‌شود. یاللعجب! یعنی این نماینده محترم سخنان همکارش را نشنیده است؟ یعنی شرایط این روزهای خوزستان را نمی‌بیند که باز خواستار انتقال آب از نقطه‌ای به مرکز کشور است؟ این روزها که به واسطه تصمیم‌گیری مجلس درباره طرح صیانت از کاربران در فضای مجازی، عده بیشتری از مردم پیگیر اخبار مجلس بودند، تعجب می‌کردند که چرا نمایندگان محترم، صدای آنها را نمی‌شنوند. چرا نمی‌بینند که از وزیر و دبیر فلان شورا گرفته تا کسب‌وکارهای بزرگ و کوچک و کاربران عادی با این طرح و مفاد آن مخالف هستند؟ آیا نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی صدای مردم را نمی‌شنوند یا متن جامعه و اتفاقاتی که در آن می‌گذرد را نمی‌بینند؟ به‌نظر من اینطور هست و نیست. یعنی چه؟ یک نماینده مجلس هم مانند هرکدام از ما ارتباطاتی دارد که در طول سالیان شکل گرفته است. جمع دوستان و همکاران و اطرافیان آدم‌ها در زمان، به‌گونه‌ای خاص شکل می‌گیرد و کم‌کم دیگران حذف می‌شوند. ما تصور می‌کنیم در بطن جامعه هستیم و همه نظرات را می‌شنویم و می‌بینیم، اما درواقع، چنین نیست. ما تنها بخشی از جامعه را می‌بینیم و صداهایی را می‌شنویم که در طول زندگی آنها را انتخاب کرده‌ایم. بقیه صداها را یا نمی‌شنویم یا مزاحم تلقی می‌کنیم و برای شنیدن و درک صداهای دیگر باید تلاش زیادی به خرج دهیم. صدای وانت‌بارهایی که ضایعات خانگی و صنعتی می‌خرند، برای ما مایه سلب آسایش است و باید دقت زیادی به خرج دهیم تا متوجه شویم در یکی، دو سال اخیر چقدر تعدادشان بیشتر شده است و بعد با حوصله زیاد بررسی کنیم که چرا عده بیشتری از مردم به خرید لوازم کهنه، آهن‌آلات، آب گرمکن، مشعل صنعتی و... روی آورده‌اند. اجازه دهید به موضوع نمایندگان مجلس بازگردیم. یک نماینده مجلس بیش از هر چیز صدای مردم حوزه انتخابیه‌اش را می‌شنود؛ آن هم نه همه آنها را، بلکه تنها افرادی را که موفق می‌شوند صدای خود را به گوش نماینده برسانند. اینجاست که در عین مشخص شدن زیان‌های انتقال آب، باز هم از لزوم اجرای آن سخن می‌گویند، یا زمانی که حدود ۵۰۰ هزار نفر متنی را در مخالفت با یک طرح امضا می‌کنند، نمایندگان باز هم آن را در دستور کار خود قرار می‌دهند. واقعیت این است که نمایندگان مجلس تنها صداهایی را که دوست دارند و از قبل گزینش کرده‌اند، می‌شنوند و متأسفانه صداهای کارشناسی و عملی، کمتر انتخاب شده‌اند؛ هرچند در این راه، آنها تنها نیستند.