زندگی+
کوچولوهای قصه‌گو را تشویق کنید
لیلا به‌طلب/ خبرنگار
وجود ارتباطات مجازی، نبود همبازی در دوره کودکی، خلأ بازی‌های کودکانه در محله‌های امروزی و حضور غالب در آپارتمان‌ها باعث می‌شود ساختار قصه‌ها هم متناسب با سبک زندگی امروز تغییر کند. این تغییرات بر قصه‌های متناسب با این دوره و انتظارات و تصویرسازی‌های کودکان از قصه تأثیر می‌گذارد.
شنوندگان کوچک و پروپاقرص قصه‌ها عاشقِ قصه‌گویی هستند. علاقه دارند بنشینند و خودشان را درحالی‌که به سوژه قصه تبدیل شده‌اند، تصور کنند. دکتر نسرین جعفری(روانشناس) معتقد است؛ «ترغیب کردن کودکان به قصه‌گویی کار خوبی به‌حساب می‌آید. این کار در 4-3 سالگی کودک توسط او قابل انجام است. کودکان دوست دارند قصه بگویند. آنها خاطره شنیدن در مورد خودشان را دوست دارند. وقتی والدین خاطرات آنها را برایشان بازگو می‌کنند، مشتاقانه گوش می‌دهند. البته برای قصه‌گویی کودکان در این سن باید فرصت ساخت.» از آنجا که کودکان نیازمند توجه مثبت والدین هستند بهتر است والدین با درگیر کردن توانمندی آنها، از قصه گویی به‌عنوان ابزار کارآمد، هنرمندانه بهره ببرند و زندگی کردن را به آنان بیاموزند. به‌خصوص که اگر هدف فرزندپروری و تربیت یک انسان شاد، مستقل و مسئولیت‌پذیر را سرلوحه فعالیت‌شان قرار داده باشند.
درمان با کپسول قصه!
یک فرصت فوق‌العاده با کمترین هزینه ممکن وجود دارد تا از گرفتار شدن کودکان در چنگال اختلالات روحی پیشگیری شود. به گفته نسرین جعفری قصه شنیدن باعث تخلیه هیجانی و لذت کودک می‌شود. اگر کودک دست به‌کار قصه‌گویی شود قوه تخیل در او تقویت می‌شود. گاهی هم قصه‌گویی به‌عنوان چاره‌های طلایی به‌کار می‌آید. جعفری می‌گوید می‌توان کودکان بازیگوش را سرگرم شنیدن قصه‌‌هایی کرد که تنها 3 یا 4 دقیقه طول می‌کشند. این قصه‌ها طوری حواس آنها را پرت می‌کند که به‌طور مثال راضی به خوردنِ غذای خود در وعده‌های مختلف می‌شوند. به این ترتیب، با قصه‌گویی می‌توان کودک را به غذاخوردن واداشت و اختلال خوردن را در او رفع کرد. اما وقتی صحبت از «قصه درمانی» باشد، زیر و بمِ کار توسط متخصص انجام می‌شود. مثلا اگر کودک، از اختلالات هیجانی مانند انزوا، پرخاشگری یا افسردگی رنج ببرد می‌توان با مراجعه به درمانگر این اختلالات هیجانی را کنترل کرد. در این صورت از قصه درمانی استفاده می‌شود و کودک در اتاق درمان و همراه با بازی کردن در نقش‌هایی که درمانگر تشخیص می‌دهد، ظاهر می‌شود. به این ترتیب کودک حضور در موقعیت‌‌های مختلفی را تمرین می‌کند که قبلا با قرار گرفتن در آنها دچار مشکل می‌شده است. او پس از قصه درمانی با قرارگرفتن در فضای واقعی می‌تواند رفتار مناسبی از خود بروز دهد. کودک طی قصه درمانی متوجه می‌شود که به‌طور مثال قهرمان پرخاشگر قصه، چطور با خشم خود مواجه می‌شود و چگونه واکنش نشان می‌دهد.
