چراغ عمرت روشن

بهاره خسروی

از قدیم گفتند در معاشرت با دیگران سعی کنید اغلب از جلمات خوب و کلامی که انرژی مثبت به دیگران می‌دهد استفاده کنید، چراکه خیر و برکت هر نیت و دعای خوب در واقع بازگشت همین دعای خیر در زندگی خودمان است.
در تهران قدیم رسم بر این بود تا هرکسی وقت غروب راهی هر مغازه‌ای می‌شد حتماً قبل از سلام و علیک از واژه «چراغ روشن» استفاده می‌کرد. جعفر شهری در کتاب «طهران قدیم» درباره این رسم جالب نوشته است: «همچنین از رسوم و آداب بود تا هرکسی تا یکی دو ساعت از شب گذشته وارد دکانی شود باید چراغ روشن بگوید و صاحب دکان جواب بدهد، چراغ عمرت روشن و از عقایدی بود که هر مشتری در اول چراغ، اگرچه بسیار کم و مختصر، چیزی از دکاندار بخرد و در غیر‌این صورت بود که می‌گفتند: دشت سر چراغ را کور کرده. یعنی تا آخر شب، کار صاحب دکان را کساد نموده است. به این جهت، کاسبان تا حد امکان برای اینکه دشت سر چراغشان کور نشود با مشتری راه آمده و جنسشان را ارزان می‌دادند. اگرچه بسیاری از دکان‌دار‌ها هم این اعتقاد را دستاویز در محذور گذاشتن مشتری قرار داده، هم فروخته و هم گران می‌فروختند.»