پشت‌خط زن/ تیم روحیه ایرانی می‌‌خواهد

جمشید حمیدی- کارشناس والیبال

تیم ‌ملی والیبال دیشب به سمت توکیو پرواز کرد؛ از دست دوستان نادان و دشمنان دانا چه بگوییم که‌ گله‌ای نیست. اینک نوبت همدلی است باید در جهت تقویت شرایط عمومی تیم تلاش کرد. اگر حقی ضایع شده باشد، آنگونه که مدعیان می‌گویند، بار کج به منزل نمی‌رسد اما علی‌ایحال امید بکاریم. به‌جای آه سرد، دم گرم همه‌مان انرژی آفرین باشد. در المپیک لهستان و ایتالیا ندارد باید با همه‌ جنگید. لیگ ملت‌ها و ریمینی را به یاد بیاوریم که حتی بازنده سربلند هم نبودیم. روحیه به تیم تزریق کنیم، همان روحیه‌ای که پیش از این، ابرقدرت‌های والیبال جهان را شکست داده بود.

جوانان رعنا
تیم والیبال ساحلی جوانان ایران هم مانند نوجوانان، قهرمان آسیا-اقیانوسیه شد. در هر دوی این قهرمانی‌ها پای یک جوان بلند بالای مینابی در میان بود. درباره ابوالحسن خاکی‌زاده نوشته بودیم که او پدیده است اما زوج‌های جوانی هم از نور مازندران وچابکسر قد برافراشته‌اند که اگر برنامه‌ریزی شود، می‌توانند 4سال آینده ما را به المپیک برسانند. یکی از آنها امیررضا زمانی است که هنوز به 19 سالگی نرسیده است اما با قد و قواره‌‌  و مهارت‌های فردی که دارد، می‌تواند زوج مناسبی برای خاکی‌زاده باشد. بازی روی ماسه‌های طلایی را جدی بگیریم تا در بازی‌های آسیایی مدال صید کنیم و برای المپیک آماده شویم. شرکت دادن این نسل در تورهای درجه یک الزامی انکار ناپذیر است.

تدبیر چیست؟
سوت آغاز والیبال المپیک از روز شنبه دوم مرداد به صدا در می‌آید اما جای داوران ایرانی در این میدان بزرگ خالی است. با بازنشستگی فرهاد شاهمیری ما دیگر داوری که در سطح A جهانی باشد، نداریم. انحصارگرایی و تنگ‌نظری و کمی تا قسمتی رفیق‌بازی باعث شد از این بابت از داوران کشورهای کوچک هم عقب بمانیم. به‌ویژه اینکه دیگر از جعفر نصیب و محمد حبیب و حسن احمد در دنیای تصمیم‌گیران عرصه داوری در سطح جهانی خبری نیست تا به هر حیلتی دست دوستان ما را بگیرند.
خود کرده را تدبیر چیست؟