این مردم نجیب

سیده‌زهرا عباسی ـ دبیر گروه ایرانشهر

محرومیت، لباس کهنه‌ای است که بر تن رنجور سیستان و بلوچستان کشیده شده. استانی که مردمش زبان اعتراض هم ندارند و چقدر نجیبانه فقر را تحمل می‌کنند. این روزها اما، کرونا و خشکسالی و بی‌آبی امان این مردم نجیب را بریده است. نسخه‌های پیچیده شده هم دردشان را درمان نکرده. سیستان و بلوچستان با ۳میلیون و ۵۱هزار نفر جمعیت و سرانه درمانی زیر یک درصد، هفته‌هاست با بحران کرونا دست و پنجه نرم می‌کند و با قرمز شدن یکی پس از دیگری شهرها، این بار صدای اعتراض‌ مردمانش هم بلند شده است. مردمی که در برابر فقر و محرومیت نجیب بودند در پی مرگ عزیزانشان معترض شده‌اند. آنها منتظر حضور وزیر بودند، مسئولی که دردهایشان را بشنود و حتی اگر دست کمکی ندارد، گوش شنوایی داشته باشد ‎. 
آن هم در شرایطی که مدام به آنها تهمت می‌زنند که اغراق می‌کنید، اشتباه می‌گویید و نمی‌دانید و نمی‌بینید که برایتان چه می‌کنیم. در روزهای گذشته بالاخره وزیر بهداشت به همراه نمایندگان مردم در مجلس به استان سفر کرد، اما سفر 2روزه آقای وزیر به دعواهای سیاسی‌گذشت. وزیر بهداشت به نماینده می‌گفت و نماینده به وزیر و علوم پزشکی ارجاع می‌داد به دعوای سیاسی و ... 
صدا روی صدا بلند می‌شد و آخر، نفس مردم زیر دستگاه‌های رنگ و رو رفته اکسیژن به شماره افتاد. درست در زمانی که یک بیمار دیالیزی در بیمارستان امام علی(ع) چابهار به‌دلیل نبود کپسول اکسیژن تا دم مرگ می‌رفت، وزیر و نماینده‌ها در حال بحث و جدل با هم بودند. مسئولان به جای اینکه از کمبود کیت و اکسیژن و تخت و نیروی انسانی بگویند، نماینده‌ها را متهم می‌کردند که چون شخص مدنظرشان در جایگاه مدیریتی نیست، سیاه‌نمایی می‌کنند. مسئولان یادشان رفته بود راه‌های روستایی خراب است و مردمی که اصلا راهی برای آمدن تا مراکز درمانی ندارند، در آمار هر روزه کرونا حساب نمی‌شوند. لباس محرومیت بر تن سیستان و بلوچستان گاهی حاصل عملکرد مسئولانی است که مطالبه‌ای برای رفع مشکلات ندارند و به جای آن ترجیح می‌دهند بیلان کاری ارائه کنند.  این لباس برازنده تن سیستان و بلوچستان نیست و کاش حداقل وزیر که سفر 2روزه به این استان داشت‌ به شهرستان‌های کوچک و محرومی که حتی خانه بهداشت‌شان پزشکی ندارد و مردمانش هیچ از بحران کرونا نمی‌دانند سفر می‌کرد.
کاش حرمت نجابت این مردم شریف حفظ می‌شد.