برای پرچم کشورم می‌جنگم

مهرداد رسولی

از همان ابتدا قرار بود قهرمان جهان شود و با قهرمانی در مسابقات آسیایی یک قدم دیگر تا بدل‌شدن به نخستین بانوی طلایی تکواندوی ایران در مسابقات جهانی فاصله دارد. شاید کمی زود باشد که نگار اسماعیلی را پدیده نوظهور ورزش ایران بدانیم اما پیشرفت خیره‌کننده او در تکواندو و نمایش درخشانش در مسابقات قهرمانی آسیا که ‌ماه قبل در بیروت برگزار شد از تولد یک ستاره جدید در آسمان ورزش ایران حکایت دارد. ملی‌پوش تکواندوی بانوان فقط 18سال دارد اما در این مسابقات همه رقبای آسیایی را با اختلاف قابل ملاحظه‌ای شکست داد و قهرمان آسیا شد. تردیدی وجود ندارد که در آینده نه چندان دور از نگار اسماعیلی بیشتر خواهیم شنید اما او همین حالا هم حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. ملی‌پوش تکواندو بعد از 13سال، تکواندوی ایران را در بخش بانوان صاحب مدال طلا کرد اما می‌گوید از روزی که تکواندو را شروع کرده هدفش قهرمانی جهان و المپیک بوده و تازه در ابتدای مسیر پرپیچ و خم ورزش قهرمانی  قرار گرفته است.

    قهرمانی یک دختر 18ساله در مسابقات تکواندوی قهرمانی آسیا کمی غافلگیرکننده است. این اتفاق خودتان را هم غافلگیر کرد؟
من تکواندو را از 10سالگی شروع کردم و از همان ابتدا چنین ذهنیتی نداشتم که یک روز قهرمان آسیا یا قهرمان جهان شوم اما روزی که برای ثبت‌نام در کلاس تکواندو به باشگاه رفتیم، مادرم گفت می‌خواهم دخترم قهرمان جهان شود. تکواندو را در چنین فضایی شروع کردم و تا 15سالگی به‌طور معمول یعنی هفته‌ای 3جلسه زیرنظر مربیان باشگاهی ادامه دادم. البته همان موقع هم خیلی در تکاپو بودم و تکواندو برایم تفریح نبود. وقتی از مدرسه به خانه‌مان در فلاورجان بر‌می‌گشتم نمازم را می‌خواندم و غذای مختصری می‌خوردم و با ساک ورزشی به باشگاهی که در حوالی دروازه تهران و خیابان کاوه اصفهان بود، می‌رفتم. هر جلسه تمرینی 3‌ساعت طول می‌کشید و موقع برگشت به خانه و در اتوبوس درس می‌خواندم. همین روند ادامه داشت تا اینکه در مسابقات استانی قهرمان شدم و تکواندو برایم جدی‌تر شد. در ورزش قهرمانی با روزی 3ساعت تمرین موفق نخواهید شد و هر ورزشکار حرفه‌ای دست‌کم باید روزی 2 جلسه‌تمرینی دو‌و‌نیم ساعته را پشت‌سر بگذارد.
    برای قهرمانی در مسابقات آسیایی چند وقت به‌طور حرفه‌ای تمرین کردید؟
از 16سالگی به‌طور جدی تمرین کردم و 3‌ماه بعد به اردوی تیم ملی نوجوانان دعوت شدم. نخستین بار از اردوی تیم ملی خط خوردم. از همان موقع بود که تصمیم گرفتم به‌طور حرفه‌ای تمرین کنم. ورزشکار حرفه‌ای، علاوه بر روزی 2جلسه تمرین باید وزنش را کنترل کند، خواب کافی و به‌موقع داشته باشد و زیرنظر مربی بدنساز تمرین کند. چند‌ماه بعد از اینکه به‌طور حرفه‌ای تمرین کردم در مسابقات نوجوانان آسیا قهرمان شدم و با تیم لیگ برتری لوازم خانگی کن قرارداد بستم.
    البته ورزش حرفه‌ای با ادامه تحصیل خیلی جور در نمی‌آید.
بله، به همین‌خاطر مدتی درسم را رها کردم و تمرکزم را گذاشتم روی تمرین و مسابقات. روزی 2 نوبت و گاهی روزی 3 نوبت تمرین می‌کردم تا به آمادگی کامل برسم.
    شما در همه مسابقات ازجمله مسابقات قهرمانی آسیا همه حریفان را با امتیازهای بالا شکست داده‌اید. حتی در فینال حریف کره‌ای را با امتیاز 32بر 9 بردید. چطور می‌شود که یک ورزشکار در اوج جوانی چنین آمادگی شگفت‌انگیزی داشته باشد؟
قبل از مسابقات قهرمانی آسیا اعلام کردند هر کشور فقط در 6وزن سهمیه دارد و به همین دلیل اصلا قرار نبود به‌عنوان نماینده 46- کیلوگرم اعزام شوم. برای همین از اردوی تیم ملی در تهران به اصفهان برگشتم اما 2هفته قبل از اعزام تماس گرفتند و گفتند به اردو برگرد چون می‌خواهیم در این وزن نماینده اعزام کنیم. من یک دفترچه‌ دارم که همه هدف‌هایم را در آن یادداشت می‌کنم. حتی در روزهایی که قرار نبود به مسابقات قهرمانی آسیا اعزام شوم و اصلا در اردوی تیم ملی حضور نداشتم، قهرمانی آسیا را در دفترچه‌ام نوشته بودم. من قبل از هر مسابقه‌ای برای خودم تصویر‌سازی‌ می‌کنم. مثلا تصمیم می‌گیرم همه حریفان را 20امتیازی کنم. تصویری که از مسابقات قهرمانی آسیا برای خودم ساخته بودم، این بود که همه رقبا را ناک اوت کنم اما در نهایت همه آنها را با اختلاف 20امتیاز و بیشتر شکست دادم. حریف قزاقستانی را 29بر 9، حریف فیلیپینی را 22بر 4، حریف ازبکستانی را 28 بر 7و در فینال هم تکواندوکار کره‌ای را 32بر 9بردم.
    می‌دانستید که 13سال از قهرمانی یک بانوی ایرانی در مسابقات تکواندوی قهرمانی آسیا می‌گذشت؟
می‌دانستم که زمان زیادی گذشته اما نمی‌دانستم آخرین بار 13سال قبل خانم نعمتی از ایران قهرمان آسیا شده بود. بعد از مسابقات و از طریق رسانه‌ها و پست‌ها و استوری‌هایی که در فضای مجازی منتشر می‌شد، فهمیدم طلسم 13ساله را شکستم.
    به خاطر قهرمانی مقتدرانه در مسابقات قهرمانی آسیا باید شما را پدیده ورزش ایران معرفی کنیم یا فکر می‌کنید مسابقات جهانی معیار مناسب‌تری برای ارزیابی عملکرد استعدادهای بالقوه است؟
خودم را خیلی باور دارم و تصورم این است که همین اعتماد به نفس و خودباوری کمک می‌کند تا حریفان را یکی پس از دیگری شکست بدهم. موفقیت در آسیا را هم زمینه‌ساز موفقیت‌های بزرگ‌تر می‌دانم. تا الان توانسته‌ام خودم را به‌عنوان پدیده معرفی کنم اما مسئله مهم این است که موفقیت‌هایی از این دست ادامه داشته باشد. اگر قهرمانی آسیا تکرار شود و قهرمانی جهان را به کارنامه‌ام اضافه کنم، اهالی تکواندو راحت‌تر در مورد من قضاوت می‌کنند.
    نایب‌قهرمانی تیم ملی تکواندوی زنان در مسابقات قهرمانی آسیا یک نتیجه تاریخی است. این عنوان را می‌توانیم نقطه شروعی برای تکواندوکار زنان در ایران بدانیم؟
تکواندوی ایران در بخش بانوان به‌خودباوری رسیده است. بچه‌های ما به لحاظ فنی چیزی از تکواندوکاران کشورهای دیگر کم ندارند. فکر می‌کنم چیزی که به حریفان ما برتری می‌داد، خودباوری آنها بوده و ما هم به این نقطه رسیده‌ایم. پیش‌بینی من این است که از این به بعد از تکواندوی بانوان، خبرهای بیشتری خواهیم شنید.
    برای تداوم این نتایج باید از نوابغ ورزش مراقبت کرد. ما ورزشکاری به نام کیمیا علیزاده را داشتیم که در 18سالگی مدال المپیک گرفت اما بنا به دلایلی از صحنه ورزش ایران محو شد. برای حفظ ورزشکاران نخبه‌ای مثل شما چه باید کرد؟
فدراسیون تکواندو به خوبی از قهرمانان این رشته حمایت می‌کند و امکانات لازم برای موفقیت ورزشکاران در مسابقات بین‌المللی مهیاست. ما در دوره شیوع کرونا هم اردوهای منظمی داشتیم. ورزشکار جماعت در اردوهای تیم ملی به آمادگی مطلوب می‌رسند. ورزشکار اگر حمایت شود و دلگرم باشد، قطعا برای کشور خودش می‌جنگد و برای در اختیار‌داشتن امکانات بیشتر و به‌واسطه پیشنهادهای مالی، زیر‌پرچم یک کشور دیگر مبارزه نخواهد کرد.
    بعد از قهرمانی در مسابقات قهرمانی آسیا پیشنهادی از کشورهای دیگر داشته‌اید؟
پیشنهادی نبوده، اگر هم باشد ترجیح می‌دهم برای پرچم کشور خودم بجنگم.
    در 18سالگی حتما هدف‌های بلندمدتی دارید. می‌توانیم روی قهرمانی شما در المپیک‌های پیش‌رو حساب باز کنیم؟
هدف کوتاه‌مدتم حضور در مسابقات جهانی است که قرار بود مهر امسال برگزار شود اما به‌دلیل شیوع کرونا به تعویق افتاده است. در طولانی مدت هم به المپیک 2024پاریس و المپیک‌های بعد از آن فکر می‌کنم. یکی دیگر از هدف‌هایی که یادداشت می‌کنم حضور در چهار دوره المپیک است؛ چرا که معتقدم سن برای ورزش یک عدد است و ورزشکاری که ذهنیت مثبت و برنده داشته باشد تا جایی که بخواهد ورزش قهرمانی را ادامه می‌دهد. شاید جالب باشد بدانید که یکی از قهرمانان سوارکاری جهان در 54سالگی قهرمان المپیک شد.
    جز ورزش معمولا مشغول چه کارهایی می‌شوید؟
تکواندو همه فراغتم را پر کرده و هر موقع تمرین نداشته باشم، درس می‌خوانم. فرصت زیادی برای مطالعه ندارم اما برای تماشای فیلم وقت می‌گذارم.
    کدام ژانر سینمایی را می‌پسندید؟
به‌شدت طرفدار فیلم‌های انگیزشی هستم. معمولا فیلم‌هایی تماشا می‌کنم که قهرمان داستان یک فرد جنگجو است و برای رسیدن به هدفش می‌جنگد. فیلم‌هایی با این مضمون به من انگیزه برنده‌شدن در مسابقات ورزشی را می‌دهد و به همین دلیل تماشای فیلم را به مطالعه و موسیقی ترجیح می‌دهم. در محفل‌های دوستانه هم که معمولا بین دو تمرین شکل می‌گیرد، درباره چنین فیلم‌هایی صحبت می‌کنیم و می‌توانم بگویم با جدیدترین فیلم‌های انگیزشی آشنایی کامل دارم.
    آخرین بار چه فیلمی با چنین مضمونی تماشا کردید؟
به تازگی فیلم سینمایی «پله» را دیدم. پله، اسطوره فوتبال برزیل، قهرمان اصلی داستان است و برای اینکه به بهترین فوتبالیست تاریخ بدل شود، سخت می‌جنگد. در کنار تماشای این فیلم‌ها، پادکست‌هایی که با موضوع روانشناسی تولید می‌شود را از دست نمی‌دهم.