تغییر ساختار فضاهای شهری برای زنان

پونه پیل‌رام- فعال اجتماعی حوزه زنان

شهر، منسجم‌ترین تلاش انسان برای بازسازی دنیایی است که در آن زندگی می‌کند و این تلاش، موفق‌ترین تلاش برای بازیابی هویت انسانی محسوب می‌شود. با این تعریف دور از انصاف نیست که بگوییم شهر برای زنان و کودکان ساخته نشده است.
شهرها ساختاری پیچیده از آفریننده‌های آن یعنی مدیران شهری دارند و در این میان بهترین و محکم‌ترین دلیل برای چرایی حضور زنان در شوراها، همین ایجاد تفکر حق زنان و تغییر ساختار فضاهای شهری برای زنان است. در یک نگاه کلی اگر به اهمیت نقش منابع انسانی در روند توسعه پایدار توجه داشته باشیم، لازم است بدانیم که زنان و مردان با هم باید منابع انسانی یک سازمان را بسازند و حضور نیافتن زنان در پارلمان‌های شهری یعنی توازن نداشتن منابع انسانی در مدیریت شهری. البته باید توجه کنیم امکان حضور زنان در پارلمان شهری تنها ملاک نیست و باید منجر به تصمیم‌سازی در فضای شهری شود؛ یعنی در پارلمان شهری به حضور زنانی نیاز است که بتوانند چشم‌انداز تصمیم‌گیری‌ها را با هدف شهری برای زنان و مردان هماهنگ کنند.
در یک نگاه اجمالی اگر بخواهیم دیدگاه جامعه را بررسی کنیم شاید به حضور زنان از نظر کمّی اقبال عمومی وجود داشته باشد و تمایلات گزینشی مردم در انتخابات‌ به برگزیدن زنان باشد، اما همچنان این نگاه به‌صورت کیفی به حضور زنان در شوراهای شهر و روستا مغفول مانده است. به‌طور کلی باید توجه داشت که حضور زنان در شوراهای اسلامی شهر و روستا یک حق مشارکت برای همه زنان در تصمیم‌گیری‌‌ها و توسعه شهری است. از طرفی زنان در تصمیم‌گیری‌های مدیریتی شهری حق رأی پیدا می‌کنند و این آموزشی برای سایر زنان برای اعتماد به نفس اجتماعی آنهاست.
حضور زنان در کرسی‌های شورای شهر و روستا بازتابی از فعالیت زنان در اجتماع است و این بازیابی هویتی در فضای تصمیم‌ساز شهری می‌تواند به بازیابی هویت شغلی، تحصیلی و کاری دختران جوان کمک ویژ‌ه‌ای‌کند‌و این حقیقت را که دختران جوان هم در شهر می‌توانند نمونه یک زن فعال را ببینند، تأثیری اساسی دارد.در مجموع، زنان راه‌یافته به شورای شهر نمادی از حق، فرصت و نفوذ در تصمیم‌گیری‌های تعیین‌کننده شهر هستند.