فرار از جهنم، دور از بهشت

تیم ملی ایران با یک نتیجه عالی بحرین را شکست داد و تا حدود زیادی به صعود از گروهC آسیا امیدوار شد. حالا دیگر بردن عراق هم آن‌قدرها حیاتی نیست و ملی‌پوشان ایران حتی درصورت تساوی مقابل این تیم نیز به‌عنوان تیم دوم گروه شانس بسیار زیادی برای صعود خواهند داشت. در واقع شرایط سخت و بسیار نگران‌کننده‌ای که تیم ملی در آن گرفتار شده بود با این برد به پایان رسید و ایران دوباره به رقابت صعود بازگشت. اما بردن بحرین در منامه، بازتاب‌های گوناگونی در رسانه‌های ایران داشت که برخی از آنها غلوشده و غیرمنطقی به‌نظر می‎رسیدند. درباره نقش اسکوچیچ در این پیروزی و آینده کاری او در تیم ملی نیز حرف‌ و نظرهای بسیار زیادی وجود دارد.

   فرار از رسوایی بزرگ
آهنگ فتح و پیروزی –آن هم در اندازه‌هایی که بعد از برد دوشنبه‌شب به گوش رسید- معمولا زمانی به گوش می‌رسید که تیم‌ملی ایران به جام‌جهانی صعود می‌کرد یا در یک بازی مهم مقابل حریفی بزرگ و صاحب‌نام نتیجه می‌گرفت. برد دوشنبه‌شب هیچ‌یک از این خصیصه‌ها را نداشت؛ بحرین تیم شانزدهم آسیاست و ما هم هنوز به جام‌جهانی صعود نکرده‌ایم. حتی صعودمان به مرحله بعدی بازی‌های مقدماتی هم هنوز قطعی نشده است. درست است که نبردن این بازی می‌توانست کار ما را یکسره کند اما بردن آن چیز زیادی به ما اضافه نکرده است. ما فقط از یک کابوس رها شده‌ایم. 2باخت در 4بازی دور رفت، ما را نیازمند پیروزی بر بحرین کرده بود و این نیازمندی خودش شکست بزرگی برای فوتبال ایران محسوب می‎شود. برخلاف آنچه رئیس تازه‌کار فدراسیون بعد از بازی گفت، بردن بحرین معجزه نبود. بلکه فرار از شکست بزرگی بود که می‌توانست یک رسوایی تاریخی برای فوتبال ایران باشد.

   یار دوازدهم بحرین غایب بود
بردن بحرین در زمین خودش، تا‌کنون برای فوتبال ایران رخ نداده بود. این گزاره درستی است که ما از یک طلسم 50ساله عبور کرده‌ایم اما این را هم باید درنظر داشت که در این سال‌ها بحرین هرگز بدون تماشاگرانش میزبان ما نبوده است. آنها که همیشه برای حاشیه‌سازی و راه رفتن روی اعصاب ملی‌پوشان ایران حاضر و آماده بودند این بار جایی در ورزشگاه نداشتند. این نکته کم‌اهمیتی نیست. آنچه بحرین کم‌بنیه در فوتبال را به حریفی چغر، منفور و اعصاب‌خردکن برای ایران تبدیل کرده بود، تاکتیک‌های هواداران این تیم بود نه تکنیک‌های نداشته بازیکنانش. سردار آزمون بعد از نمایش درخشانش در بازی دوشنبه‌شب، از رفتار توهین‌آمیز بحرینی‌ها در بازی رفت گفت که انگیزه انتقام‌جویی را در او ایجاد کرده بود. توهین بحرینی‌ها به سرود و پرچم ایران قبل از بازی رفت رخ داده بود اما چرا گرفتن انتقام در همان بازی رخ نداد و به بازی برگشت موکول شد؟ چون همان تماشاگرانی که توهین کردند 90دقیقه با بلندگوها و شعارها و شگردهای همیشگی حاضر بودند تا بازدهی بازیکنان میهمان را پایین بیاورند. این قصه همیشگی تیم ملی ما در زمین بحرین بوده است. قصه‌ای که این بار در غیاب تماشاگران به شکل دیگری نوشته شد و ملی‌پوشان ایران توانستند فاصله واقعی فوتبال دو کشور را در زمین مشخص کنند.

   تیم کوچک، بازی بزرگ
سهم اسکوچیچ در رقم خوردن این پیروزی هم از نکات بحث‌برانگیز در تحلیل‌های پس از مسابقه بود. اسکوچیچ از زمانی که به نیمکت تیم‌ملی رسید هرگز حمایت چندانی را از سوی رسانه‌های ایران احساس نکرد و اغراق نیست که او هرگز به‌عنوان یک سرمربی در حدواندازه‌های نشستن روی نیمکت تیم‌ملی پذیرفته نشد. اما بعد از بردن بحرین نگاه‌ها به او تا حدود زیادی تغییر کرده و حتی برخی از دوستان رسانه‌ای دراگان جرأت پیدا کرده‌اند که بنویسند او برای مرحله بعدی هم می‌تواند سرمربی ایران باشد. پیروزی 3بر صفر مقابل بحرین قطعا امتیاز مثبت بزرگی در کارنامه اسکوچیچ خواهد بود. به‌خصوص که او با تعویض‌های مؤثر در نیمه دوم امضای خودش را پای این پیروزی گذاشت. بماند که بخشی از تعویض‌های او صرف پاک کردن اشتباه خودش در ارنج ابتدایی شد. او با چیدن یک خط هافبک ناهمگون و ناکارآمد، یک نیمه را از دست داده بود اما در نیمه دوم با حذف حاج‌صفی از این خط و به میدان آوردن قدوس برای انجام کاری که هیچ‌یک از 4هافبک نیمه اول قادر به انجامش نبودند بازی را به سود ایران برگرداند. سهم اسکوچیچ در پیروزی 3گله مقابل بحرین کم نیست ولی نکته اینجاست که حتی اگر این برد را تمام و کمال به پای او بنویسیم باز هم اعتبارش آن‌قدرها بالا نمی‌رود که از حضورش در مرحله بعدی صحبت شود. مرحله بعدی مرحله رویارویی با قدرت‌های بزرگ آسیاست و طبعا عبور از ژاپن و کره و استرالیا و... با یک سرمربی بزرگ و مجرب شدنی‌تر خواهد بود. اسکوچیچ دوشنبه‌شب یک حریف بزرگ را نبرد، یک بازی بزرگ را برد. این نکته‌ای است که نباید از نظرها پنهان بماند. آنچه مصاف با بحرین را به یک بازی بزرگ برای ایران بدل کرده بود شکست‌های فضاحت‌بار ویلموتس در دور رفت بود. ما خودمان را در مخمصه‌ای گرفتار کرده بودیم که تیم‌های کوچک گرفتار آن می‌شوند و قدرت‌های بزرگ قاره معمولا چنین شرایطی را تجربه نمی‌کنند. ما آن‌قدر کوچک شده بودیم که محتاج بردن بحرین باشیم! کوچک شدن خودمان را با بزرگ شدن بحرین اشتباه نگیریم. بحرین همچنان تیم شانزدهم آسیاست و اسکوچیچ برای اثبات بزرگی‌اش به مصاف با تیم‌هایی بزرگ‌تر از این نیاز دارد.