سندرم وعده‌های بی‌قرار

میثم قاسمی

 برنامه‌های رادیویی و تلویزیونی کاندیداهای انتخابات ریاست‌جمهوری در حال پخش هستند. لابد تا چند روز دیگر، تبلیغات محیطی آنها نیز بر در و دیوار شهرها و روستاها می‌نشیند و همزمان، کاندیداهای انتخابات شورا‌های شهر و روستا هم برای خودشان تبلیغ می‌کنند.
اگر وعده‌هایی را که همه کاندیداها از ابتدای خرداد تا روز انتخابات می‌دهند با هم جمع کنیم، طوماری عظیم خواهد شد که در صورت تحقق تنها نیمی از آنها، پیشرفته‌ترین، آبادترین و آزادترین کشور دنیا خواهیم بود؛ آن هم با فاصله‌ای زیاد از دیگر کشورها. اما ۴سال بعد و زمانی که دوباره نوبت انتخابات می‌شود، همین وعده‌ها روی میز هستند که نشان می‌دهد در طول ۴سال تغییری در وضعیت ایجاد نشده - اگر بدتر نشده باشد-  و فهرست مشکلات، هیچ تغییری نکرده است. در سمت مقابل، آن دسته از کاندیداهایی که موفق می‌شوند پست‌های سیاسی و اجرایی را از آن خود کنند -و البته بخشی از هوادارانشان- کارنامه خود را سراسر مثبت ارزیابی می‌کنند و می‌گویند توانسته‌اند وعده‌ها را محقق کنند. دلیل این تفاوت چیست؟ نداشتنKPI   (Key Performance Indicator) .
1KPIیعنی شاخص کلیدی عملکرد. یعنی شاخصی که با آن بتوان عملکرد یک فرد، گروه، سازمان و... را اندازه‌گیری کرد. این شاخص نشان می‌دهد زمانی که کار آغاز شده، وضعیت چگونه بوده، انتظارات چیست و در نهایت به چه نقطه‌ای رسیده‌ایم.
مشکل کاندیداهای محترم و عموم مردم این است که وعده‌ها در حد کلیات مطرح می‌شوند. مثلا گفته می‌شود «کاهش تورم»؛ اما مشخص نمی‌شود قرار است تورم ۴۰درصدی موجود به چه نقطه‌ای برسد. این است که ۴سال بعد و زمانی که تورم به 39.5درصد رسیده، مسئول مربوطه عملکرد خود را مثبت می‌داند؛ اما مردم احساس نمی‌کنند وعده‌ای محقق شده باشد.
کاندیداهای محترم این روزها وعده‌های زیادی می‌دهند؛ اما متأسفانه هیچ شاخصی برای اندازه‌گیری این وعده‌ها موجود نیست. آنها به عمد وارد بخش‌های شفاف و برنامه‌های عملی نمی‌شوند. مثلا نمی‌گویند برنامه مشخص‌شان برای واکسیناسیون علیه کرونا چیست. البته دولت فعلی برای این موضوع برنامه‌ای ارائه داده است که بارها تغییر کرده و به‌نظر نمی‌رسد تا پایان دوره‌اش محقق شود و حتی اگر چنین شود نیز بخش بزرگی از اجرای این برنامه به دولت بعدی موکول می‌شود. چرا کاندیداها برنامه‌ای در این زمینه ارائه نمی‌دهند؟ چون باید در زمان کوتاهی اجرایی شود و شاخص اندازه‌گیری مشخصی دارد و نمی‌توان در لابه‌لای لفاظی‌های سیاسی و تبلیغات رنگارنگ، ناتوانی را پنهان کرد. پس بهتر می‌بینند با وجود انتقادات موجود در این زمینه وعده‌ای ندهند و به همان کلیات بپردازند. کلیاتی که هیچ مشخص نیست با چه متری باید آنها را اندازه‌گیری کرد.