معلمی که صدای رسای عدالت آموزشی بود

فهیمه طباطبایی- خبرنگار

فعالیت‌های صنفی معلمان از دیرباز تاکنون در آموزش و پرورش ایران هزینه‌بر و دردسرساز بوده و هست؛ به همین دلیل هم معلمان کمی ترجیح می‌دهند در کانون‌ها و سازمان‌های معلمی عضو باشند و نقش‌آفرینی کنند.
مهدی بهلولی، آموزگاری که روز چهارشنبه ویروس کرونا  او را از جامعه معلمان، دانش‌آموزان و رسانه گرفت، کسی بود که انواع و اقسام هزینه‌های فعالیت صنفی و کنشگری در عرصه آموزش و پرورش را داده و دغدغه‌اش فراتر از مدرسه و جامعه محدود دانش‌آموزان خود بود.
او همواره تلاش می‌کرد که با مطالعه روش‌های مدیریت آموزشی در کشورهای توسعه‌یافته و برگردان آنها به زبان فارسی چشم‌انداز جدیدی را به افق دید معلمان، مدیران و کارشناسان آموزشی بیفزاید؛ نتیجه آن هم ده‌ها مقاله و کتابی بود که در این عرصه منتشر کرد و در اختیار جامعه فرهنگی گذاشت.
مهم‌تر اینکه بهلولی نگاه تک‌بعدی به مسائل صنفی معلمان نداشت. در سال‌های اخیر که مدارس غیردولتی زمام آموزش عمومی کشور را در دست گرفته و اصل سی‌ام قانون اساسی - که دسترسی به آموزش رایگان را حق همه فرزندان این سرزمین می‌داند - را هر سال به بهانه خصوصی‌سازی‌ کم‌ارزش‌تر می‌کنند، او بود که با صدای بلند و محکم از حقوق دانش‌آموزان مدارس دولتی به‌خصوص در مناطق محروم دفاع می‌کرد و مروج گفتمان عدالت آموزشی در رسانه‌ها بود.
در این سال سیاه کرونا که دانش‌آموزان زیادی از مدرسه و کلاس درس بازماندند و آموزش مجازی جایگزین آموزش حضوری شد، بهلولی درباره عدم‌دسترسی گروهی از دانش‌آموزان و معلمان به وسایل هوشمند هشدار داد. او با صدای رسا و قلمی استوار در رسانه‌ها نوشت که ادامه روند موجود باعث افت تحصیلی تعداد زیادی از دانش‌آموزان و ترک تحصیل عده بیشتری خواهد شد.
بهلولی همواره بر حذر بود که دامن فعالیت‌های صنفی خود در عرصه آموزش را به سیاست گره بزند و همین هم باعث شد که او برعکس خیلی از همکارانش که از سکوی مطبوعات پریده و روی صندلی‌های وزارتخانه جاخوش کرده‌اند، در مدرسه بماند و تا آخرین لحظه عمرش صدای معلمان و دانش‌آموزان کشور باشد.
قطعا ضایعه از دست دادن بهلولی در آموزش و پرورش ایران جبران‌ناپذیر است و روزگار به‌سختی بتواند معلمی چنین آزاده و صادق را در دامن خود متولد کند. یادش گرامی باد.