بزک‌دوزک ممنوع!
بهاره خسروی
در تهران قدیم، مردم از چند روز زودتر از نمایان شدن هلال ماه مبارک رمضان در تکاپوی استقبال از ماه مهمانی خدا بودند.
بسته به اینکه ماه مبارک در چه فصلی باشد، هرکسی کارهایی می‌کرد. بسیاری از مردهایی که از شب‌عید غدیر دستی به سر و صورت نبرده و اصلاح نکرده بودند، برای مراسم کلوخ‌اندازان، چند روز قبل از شروع ماه رمضان صفایی به سر و صورتشان می‌دادند و ریش و موی بلند را کوتاه می‌کردند.
بعد از آقایان این خانم‌ها بودند که سراغ صندوق‌خانه می‌رفتند و چادرها و روبنده‌های ویژه ماه رمضان را از گنجه بیرون می‌آوردند. خانم‌ها به احترام این ماه مبارک و عزیز برای تردد در شهر و گشت‌وگذار در بازار، چادرهای معروف به عبایی‌شان را که تا روی پنجه پاها را می‌پوشاند، به سر می‌کردند. یکسری روبند بلند تا نزدیک زانو هم داشتند که مختص ماه رمضان بود و با حلول ماه مبارک این روبندها جایگزین روبندهای چهارانگشتی می‌شدند. بخش مهم‌تر آداب ماه رمضانی میان خانم‌ها کنار گذاشتن بزک و سرخاب سفیداب و هر نوع آرایشی تا بیرون آمدن هلال ماه شوال بود.
