زندگی پدیا/ رمضان؛ سهم من از واکسیناسیون امید

فاطمه عباسی

 توی ترافیک عصرگاهی پیش از افطار با لب‌های به هم چسبیده و دهان تلخ و ماسکی که چسبیده به‌صورتمان، نشسته‌ایم توی تاکسی و سرمان را که دیگر نمی‌توانیم راست نگه داریم تکیه می‌دهیم به پشتی چرمی صندلی. در رادیو یک روحانی ماجرایی را از صدر اسلام می‌گوید و ما کلماتش را لای بوق ماشین‌های دور و بر یک خط در میان می‌شنویم. هر چه چشم می‌بندیم و باز می‌کنیم باز همان جا در خیابان ولیعصر یا بزرگراه مدرس یا میدان ونک هستیم و فقط چند قدم رفته‌ایم جلوتر. خانم گوینده اول تا آخر چند الهی‌نامه را مرور می‌کند و ما همان جاییم. انواع نثرهای سنگین قدیمی و رباعی‌های معنوی را می‌خواند و ما تازه رسیده‌ایم به میدان هفت تیر یا انقلاب یا نزدیکی‌های آزادی. «اللَّهُمَّ لَک صُمْتُ وَ عَلَی رِزْقِک أَفْطَرْتُ» پخش می‌شود و ما هنوز به همان صندلی چسبیده‌ایم. از ترس کرونا شیشه را داده‌ایم پایین و از پشت شیشه تاکسی، فقط بیلبورد می‌بینیم، ماشین و ساختمان‌های سیمانی و سنگی که خورشید پشت آنها گم شده.
زندگی هر روزمان شده همین، صبح تا شب یا باید بمانیم توی خانه و یا به‌عنوان فعال در گروه مشاغل مجاز به حضور در سرکار، صبح به صبح با ترس برویم سرکار و عصر با خبرهایی ناگوار از بیماری همه‌گیر برگردیم خانه. اما سر سفره افطار یا موقع خوردن سحری، ناخودآگاه یکی از بندهای آن الهی‌نامه‌های پیش از افطار یا «اَللّهُمَّ اِنّی اَسْئَلُک مِنْ بَهاَّئِک بِاَبْهاهُ» دعای سحر را زیرلب تکرار می‌کنیم و اشک توی چشم‌هایمان جمع می‌شود، گویی هنوز چراغ امید در دل‌هایمان مثل یک واکسن معتبر عمل می‌کند و ما باز مثل هر سال از این‌همه امیدواری به لطف و کرم حضرت حق مثل یک مهمان غافلگیر شده از خوان میزبان فردا را انتظار می‌کشیم و ذوق می‌کنیم برای وصالش.
در همه این سال‌ها یک معجزه کوچک به قرار یک دورهمی بی‌دعوت سرسفره افطار یا حتی یک لبخند پیش‌بینی نشده، شده همه سهم ما از مهمانی رمضان و روزمرگی، درحالی‌که مثل هر روز منتظر است تا ما را ببلعد، باز پا پس می‌کشد و مقابل سلاح امید و حال خوش ما عقب می‌نشیند. هنوز هم باید اطمینان داشته باشیم یک جایی، یک روزی، یک شبی، وسط‌های ‌ماه یا آخرهایش آن واکسن ناب و بی‌چون و چرا بیاید بنشیند به جان ما و ایمن شویم برای فردا و زندگی و کار و مهمانی خدا...