زندگی پدیا/ قصه ما قصه زولبیاست

فاطمه عباسی

رمضان‌ماه برکت است،‌ماه نوستالژی ربنای شجریان، اذان موذن‌زاده اردبیلی، سفره‌های افطاری، مهمانی‌های خانوادگی، بساط زولبیا و بامیه و‌ آش رشته، ترافیک قبل از افطار و گل کوچیک‌های شبانه که هر سال تکرار می‌شود.
بماند که کرونا نیمی از این نوستالژی را از ما گرفته اما‌ این ویژگی خاص‌ماه رمضان است که همه را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد و زیاد هم به اعتقادات و تدین آدم‌ها کار ندارد. انگار آدم‌ها ناخودآگاه حال دیگری می‌شوند، آمار جرم و جنایت و دزدی پایین می‌آید و خلافکارها هم یک‌ماه بساط‌شان را جمع می‌کنند. در این‌ماه است که مهربان‌تر می‌شویم و زبان‌مان خواسته و ناخواسته کمتر می‌جنبد. حواس‌مان به رفتارهای‌مان و آدم‌های اطراف‌مان بیشتر جمع می‌شود.‌در ماه رمضان خیلی از ما آدم دیگری می‌شویم اما به محض تمام شدن‌ ماه و خوردن نخستین صبحانه همه‌‌چیز تمام می‌شود و روز از نو، روزی از نو.
همه آن مهربانی‌ها نسبت به آدم‌ها با یک دقیقه ماندن توی ترافیک از یادمان می‌رود و همه آن سیر و سلوک تعطیل می‌شود تا رمضان بعدی.
قصه ما قصه زولبیاست.‌ماه رمضان که می‌شود برایش صف می‌کشند و کلی محبوب می‌شود. ولی کافی است هلال‌ماه شوال رویت شود، آن وقت است که از چشم می‌افتد و کسی نگاهش هم نمی‌کند.