جواد نصرتی - روزنامهنگار
بسکتبال این روزها 2 مسیر متفاوت دارد؛ یا باید غولهایی مثل یانیس آنتهتوکومپو و لبران جیمز شوید یا جادوگرانی مثل استفن کری و کاری اروینگ. با استانداردهای لیگ بسکتبال حرفهای آمریکا یا همان انبیای، کایروی قد و قوارهای ریز و کوچک دارد اما تا دلتان بخواهد مغز دارد و مهارت. در بهترین روزهایش مهارناپذیر است. درست مثل بازیهایی که اخیرا داشته است. توپ در دست او، وسیلهای برای جادو کردن رقبا و تماشاگران است. او این هفته، در پیروزی تیمش، بروکلین نتس، در برابر نیویورک نیکس، 40امتیاز آورد. مسئله فقط امتیاز گرفتن نیست، کایری کارهایی با توپ میکند که میتوان آن را فقط جادوگری خواند. حتی اگر بسکتبالی نیستید، بروید و کمی از بازی اروینگ را پیدا کنید و ببینید.
پرچمدار روح المپیک
ریکاکو ایکی، امید ژاپنیها برای کسب مدال در رقابتهای شنای المپیک توکیو بود. 2 سال پیش اما ابتلای او به سرطان، قلب خودش و هوادارانش را مچاله کرد. او شنا را کنار گذاشت و بر مداوای سرطان خونش تمرکز کرد؛ 8ماه پیش بهبودی پیدا کرد و همانطور که اعلام کرده بود برنامهاش را برای حضور در المپیک 2024تنظیم کرد. اما همین یکشنبه، در میان اشکهای خودش و تبریکهای رقبایش، صعود به المپیک توکیو را که چندماه دیگر برگزار میشود، جشن گرفت. شناگر 20ساله، سرطان را شکست داد و به المپیک بازگشت. بدون تردید سمبل و نماد روحیه رقابتپذیری و تلاش تا آخرین لحظه است، یکی از آن چند انسان الهامبخش که هر 4 سال در المپیکها، میلیاردها انسان را احساساتی میکنند.
سلطان مجازی تنیس
شما شاید اسم گائل مونفیس به گوشتان خورده باشد. تنیسور فرانسوی هرچند هرگز قهرمانی عمدهای نداشته اما سبک بازی پرحرارتش و ضربات آکروباتیکش شهره عام هستند. احتمال اینکه الینا سویتولینا را بهخاطر دستاوردهایش در تنیس بشناسید بسیار کمتر است. با این حال شاید بدون اینکه بدانید او کیست، ویدئوهایی که در تیکتاک میسازد و جهانی میشود را دیده باشید. این دو نفر، همین هفته اعلام کردند که رسما نامزد کردهاند و توجه زیادی به این رویداد شده است. دلیلش؟ تیکتاک و اینستاگرام. فضای مجازی، در آن سوی آبها هم، چیزی مثل همینجاست. آدم میترسد که روزگاری، ورزشکاران خودشان را بازنشسته کنند که فقط ویدئوی تیکتاک منتشر کنند.
جهان در یکستون/ بالرین نیویورک
در همینه زمینه :