هشتگ همسر مُردگی

سعید برآبادی

نوشته است: «همسرم تقریبا 7سال پیش درگذشت و برخورد من در این سال‌ها با این فقدان خوب بوده. اما دیشب شام مفصلی با میگو و سس لینگوین و نوشیدنی درست کردم و وسط غذا خوردن، اشک‌هایم جاری شد؛ دوست داشتم با هم این شام را بخوریم چون او عاشق خوراک میگو بود». اسکات لانگ‌وود پیر با انتشار این تجربه از مواجهه با فقدان همسرش، تاکنون توانسته بیش از 110هزار نفر در جهان را آنچنان تحت‌تأثیر قرار دهد که بیایند و زیر توییت او، از خاطرات و رنج‌ها و مصایب سوگواری خود بگویند. لابه‌لای کامنت‌های این توییت، می‌شود تجربه‌های یگانه‌ای دید از کشمکش آدم‌ها با خاطرات همسران، فرزندان، والدین یا عشق‌های مرده؛ مثلا راوی نوشته است: «با مرگ همسرم 4‌ماه است که روحم مرده و فقط جسمم زنده است، من احساسات خودم را درک می‌کنم دوست من» و یا خانمی که نوشته: «5سال است که همسرم را از دست داده‌ام و از همان زمان دیگر نمی‌توانم به درستی خاطرات گذشته را به یاد بیاورم چرا که با او 30سال زندگی کرده بودم».
اسکات لانگ‌وود پیر به بسیاری از این کامنت‌ها پاسخ داده؛ مثل روانکاوها، همدردی کرده یا مثل رفقا، طرف را با مهربانی در آغوش گرفته است؛ فقط هم او نیست.  تجربه عجیبی در فضای مجازی دارد شکل می‌گیرد؛ تجربه زیستن و همدردی از راه دور. کرونا هم مزید بر علت شده و تقریبا عنان همه مراودات فیزیکی را کشیده است. در چنین احوالاتی، فضای مجازی بدل به جایی شده تا آدم‌ها فارغ از ماسک اجتماعی خود بیایند و از دردهایشان بگویند و چه دردی سابنده‌تر و خراش‌انگیزتر از درد فقدانِ عزیزان؟!