خداحافظی بهادر

یک عصبانیت بدموقع و تصادف پس از آن، بهادر مولایی را مجبور کرد که در 26 سالگی از وزنه‌برداری کناره‌گیری کند.

بهادر مولایی، دارنده مدال نقره دسته فوق‌سنگین وزنه‌برداری جهان در سال2013 بعد از اینکه موفق نشد، نظر مثبت شورای فنی تیم‌ملی را برای حضور در بازی‌های المپیک2016 ریو را جلب کند با ناراحتی اقدام به ترک اردوی تیم‌ملی کرد و با ماشین شخصی همراه پدرش و پدربزرگش عازم مازندران شد. این آشفتگی روحی باعث شد تا او در مسیر جاده با تصادفی وحشتناک روبه‌رو شود و با مصدومیتی جبران ناپذیر عملا شانس ادامه کار در دوران قهرمانی را از دست بدهد. هرچند مولایی در این مدت سعی کرد بار دیگر بازگشتی باشکوه به دنیای قهرمانی داشته باشد، اما با فاصله گرفتن رقبا و از سوی دیگر اضافه شدن مدعیان جدید به دسته فوق‌سنگین تیم‌ملی و همچنین تشدید مصدومیتش، تصمیم به خداحافظی از دنیای قهرمانی و حضور در عرصه مربیگری گرفت. او در این رابطه به فارس می‌گوید: «متاسفانه بعد از تصادفی که کردم با وجود پیگیری روند درمانی و تمرینات، نتوانستم آن‌طور که می‌خواهم خودم را برای وزنه‌زدن آماده کنم و سرانجام تصمیم گرفتم از دنیای قهرمانی خداحافظی کنم چون آرنج دست چپم خیلی اذیت می‌کرد.» او در پاسخ به این سوال که بعد از حضورش به‌عنوان مربی ادواری در اردوی تیم‌ملی نوجوانان آیا به‌صورت جدی قصد ورود به عرصه مربیگری را دارد؟ گفت: «با دعوت سرمربی تیم‌ملی یک دوره 50روزه در کنار نوجوانان کار کردم که احساس می‌کنم نظر کادر فنی مثبت بود. فعلا در خانه هستم و در باشگاه به شاگردانم تمرین می‌دهم و هر زمانی که فدراسیون بخواهد آماده خدمت در تیم‌ملی هستم. مصدومیت اجازه ادامه وزنه‌زدن به من نداد؛ خداحافظی از ورزش حرفه‌ای در ۲۶سالگی واقعا تلخ است، اما احساس می‌کنم در مربیگری هم می‌توانم حتی خیلی موفق‌تر از زمان وزنه‌‌زدن باشم چون مربی‌گری را از وزنه‌زدن بیشتر دوست دارم.» مولایی درباره شروع به کارش در اردوی نوجوانان هم گفت: «خوشبختانه در دورانی هم که در اردوی نوجوانان بودم عملکرد مثبتی داشتم و نظر ورزشکاران و کادر فنی هم مثبت بود. تمام تمرکزم کمک به استعدادهای کشورم و در اختیار گذاشتن تجربیاتم برای موفقیت وزنه‌برداری است تا هرچه یاد گرفته‌ام به آنها نیز بیاموزم. از روز اول که به اردو رفتم تا روز آخر که حدود 50روز به طول انجامید شاهد افزایش خوبی در رکوردهای بچه‌ها بودیم و از نظر مربیان راضی‌کننده بود. اگر فدراسیون صلاح بداند حاضرم به‌عنوان مربی تمام وقت با تیم‌ملی همکاری کنم. مدرک مربیگری درجه یک ملی را دارم، اما اگر باز هم لازم باشد در کلاس‌های مربیگری شرکت خواهم کرد.»