زندگی پدیا/ کاش روزهای 1400 ترسناک نباشد!

سمیه جاهد عطائیان

حال و هوای نوروز امسال‌مان فرق داشت. سال پیش ترس از کرونا یا ناشناخته بودنش خیلی‌هایمان را خانه‌نشین کرد اما امسال اگر نخواهیم خودمان را گول بزنیم، خیلی‌هایمان به دید و بازدید و سفر رفتیم و ترس‌هایمان کمرنگ‌تر شده است. عزای عزیزانمان را داشتیم یا نداشتیم می‌دانستیم که آدم‌های زیادی از آفت کرونا رفتند. خانواده‌های زیادی عکس عزیز رفته‌شان را پای سفره هفت سین نوازش کردند و اشک ریختند. سردر خانه‌های زیادی اعلامیه و بنرهای تسلیت چسبانده شده و هنوز هم اخبار مرگ یک عزیز در خانواده‌ها زبان به زبان می‌چرخد و اسامی، پیر و جوان هم ندارد. ستادی هم هست که به اسم نفرینی کرونا، آمار مرگ‌ومیر هرروزه را چرتکه می‌اندازد و از تریبون‌های مختلف اطلاع‌رسانی می‌کند که حواسمان به پروتکل‌های بهداشتی باشد و... با این حال، حال و هوای امسال فرق داشت. درست یا غلط به دیدار عزیزی رفتیم که ماه‌ها از دیدارش محروم بودیم. این بار با جان و دل نگاهش کردیم، ته دلمان قربان صدقه‌اش رفتیم و خدارا بابت سلامتی‌اش شکر کردیم. طوری نگاهش کردیم که شاید بار آخری است که دیدارش نصیب‌مان می‌شود. خواستیم حضورش را نفس بکشیم. به گوشمان هم رسیده بود که می‌گفتند ناشکری کردیم و کرونا وسط ناشکری‌هایمان نازل شد! حالا شاید کمتر همدیگر را برنجانیم؛ چرا راه دور برویم شاید کمتر با پرسیدن سؤال‌هایی که مرز شخصی دیگران را نشانه می‌گیرد، حال دلی را بد کردیم... امسال حتما از دلیل جدایی یک زوج، علت بچه‌دار نشدن‌شان یا سؤال‌های دیگر بی‌خیال شدیم و قبل از حرف زدن، اظهار نظر یا قضاوت در مورد هر چیزی، کمی فکر کردیم. کرونا دید و بازدیدهایمان را کمتر کرد اما به عمق روابط‌مان جان بیشتری داد. نمی‌خواهم بدبین باشم، همه به خوش‌بینی نیاز داریم اما اگر دیدار کمتر، حریص‌مان کرد چه؟ اگر کنجکاو‌تر شدیم تا از ریزترین مسایل سر در بیاوریم چه؟ کاش روزهای بعد از کرونا ترسناک نباشد. کاش روزهای سال1400 ترسناک نباشد...