ناامنی درتئاتر شهر

علی اعطا: تئاتر شهر، تاریخی 100ساله دارد. تئاتر شهری که در سال کرونا بی‌رونق رها شده است؛ مسجدی در جنوب تئاتر شهر با معماری چالش‌برانگیز که هنوز به بهره‌برداری نرسیده است؛ محوطه بی‌نظم و نابسامان تئاتر شهر و پارکی با مجموعه‌ای از معضلات اجتماعی. امروز، پیداست که محوطه تئاتر شهر، رها شده است. تصویر غم‌انگیزی که از این ساختمان مهم شهر که معماری کم‌نظیری هم دارد، در ایام کرونا، در کمال تأسف بی‌شباهت به ساختمان‌های متروکه نیست. ساختمان پرخاطره تئاتر شهر بی‌رونق مانده و محوطه پیرامون آن بی‌شباهت به یک فضای بی‌دفاع شهری نیست. روشن است وقتی فضای شهری بی‌رونق می‌شود و وقتی فضای شهری رها می‌ماند؛ ظرفیت‌های ناامنی و ناایمنی در آن افزایش می‌یابد و فضای بی‌دفاع شهری مفهومی جز آن ندارد.
 اینها واقعیت امروز و بیانگر وضعیت نامناسب آن است. به‌طوری که در هفته‌‌های اخیر گلایه‌‌هایی از سوی هنرمندان را در پی داشته است. تئاتر شهر، خانه اهالی تئاتر است و وقتی هنرمندان از فضای ناامن و ناایمن پیرامون این خانه از مدیریت شهری گلایه می‌‌کنند، نمی‌توان نسبت به آن بی‌تفاوت بود. در این مورد خاص یعنی محوطه پیرامون تئاتر شهر به‌عنوان یک فضای شهری غیرقابل‌تفکیک از شهر، باید برنامه مدیریت و بهره‌برداری به سرعت تهیه شود و مسئولیت‌های هر دستگاه در آن مشخص شود و این برنامه مورد توافق همگان قرار بگیرد؛ چرا‌که حیات بناهای عمومی، به یکپارچگی با شهر است. باید به‌گونه‌ای عرصه عمومی تئاتر شهر را مدیریت کنیم که مرزهای آن، نه در محوطه پیرامونی، بلکه منطبق بر مرزهای شهر باشد. اکنون در آستانه بهار، چرا از فضای عمومی تئاتر شهر برای اجرای تئاتر استفاده نشود؟ با برنامه‌ریزی و مدیریت اجرای تئاتر در فضای عمومی، حتما به میزان قابل‌توجهی این مجموعه امن و ایمن می‌شود و حتما شهروندان هم استقبال می‌کنند. حتما بافت اجتماعی این نقطه که قلب فرهنگی هنری شهر است، به وضعیت مناسبی برمی‌گردد.