آخ از خاطرات گلنار و سینما بولوار

مرجان حاجی‌رحیمی

شهری که خاطره نداشته باشد، هویت ندارد. شهری که هویت ندارد، دلبستگی ندارد. شهری که دلبستگی نداشته باشد، ماندگاری ندارد. شهری که ماندگاری نداشته باشد، شهروندانش نسبت به آن احساس تعلق و وابستگی نمی‌کنند. برایشان مهم نیست، یادگار پدربزرگشان را که یک خانه زیبای دوره قاجار یا پهلوی است، حفظ کنند. برایشان اثاثیه قدیمی یادآور خاطرات نیست و از همه اینها مهم‌تر شهری نیست که شهروندانش بخواهند در آن شهر از دنیا بروند. ساکنانش هرآن آرزوی مهاجرت دارند، چون دلبستگی و خاطره ندارند.
تهران، شهر زیبای سال‌های دورتر حالا ملغمه‌ای است از همه‌‌چیز و هیچ‌چیز. تهران عصر قاجار و پهلوی که بیشتر ساکنانش با آن خاطره دارند، روزبه‌روز کوچک و کمرنگ‌تر می‌شود، هرجایش را می‌بینید، خاطره‌ای تخریب شده و جایش را ساختمانی بدقواره گرفته، از سوی دیگر اینقدر این شهر از شمال و غرب رشد کرده که دیگر کمتر کسی پیدا می‌شود که همه پایتخت را به خوبی کف دستش بشناسد و سال‌هاست «ناف تهران» معنا ندارد.
یکی از بزرگ‌ترین اشتباهات معماری تاریخ معاصر، شاید طرح توسعه دانشگاه تهران بود که سبب شد خانه‌هایی با ارزش معماری زیادی که معماران برجسته ایرانی آنها را طراحی کرده بودند در محدوده جلالیه تهران خراب و به پارکینگ دانشگاه تهران تبدیل شود. مدتی بعد در پی اعتراض عده‌ای از کارشناسان، دانشگاه تهران تصمیم گرفت ساختمان هایی که باید تحویل بگیرد را تخریب نکند و به آنها کاربری دهد. (در این محدوده هیچ مالکی نمی‌تواند ملکش را خراب کند و تنها خریدار دانشگاه تهران است).
در تازه‌ترین اقدام، سینما بولوار که بچه‌های دهه شصت از آن خاطرات بسیاری دارند، تغییر کاربری داده است. این سینما پس از انقلاب تا مدت ها سینمای کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان بود و فیلم های زیادی در آن اکران شد از جمله فیلم سینمایی معروف «گلنار». حتی بچه‌های دهه هفتاد هم با کافه‌ای که در طبقه دوم آن دائر بود، خاطرات زیادی دارند.
این سینما که به‌دلیل نزدیکی به پارک لاله از موقعیت خوبی برخوردار بود، در یکی، دو دهه اخیر و با ساخت و رشد پردیس‌های سینمایی، همچون بسیاری از سینماهای دیگر رو به ورشکستگی رفت تا اینکه سرانجام خانواده حکاک آن را با قیمت نازلی به دانشگاه تهران فروختند. مدتی در آن تئاتر اجرا شد و حالا شده سالن همایش‌های دانشگاه علوم پزشکی تهران.
به همین راحتی یکی از تفریح‌های در دسترس و ساده تهرانی‌ها از بین رفت. سینمایی که نزدیک به پارکی پرطرفدار بود با کلی خاطرات جمعی.