ناکامانی که فراموش نمی‎شوند

جواد نصرتی 

مقدماتی جام‎‌‎جهانی2010، یکی از عجیب‎‌‎ترین دوره‎‌‎های تیم ملی فوتبال است؛ وقتی که همه می‎‌‎خواستیم به جام‌جهانی برویم، از آن دورتر و دورتر می‎‌‎شدیم و وقتی که کاملا به آن نزدیک شده بودیم، جام‎‌‎جهانی دورترین دغدغه جامعه ملتهب کشورمان بود.
این بازی‎‌‎ها، در اوج حساسیت آن، به سمت سیاست کشیده شد و وقتی که التهاب سیاست، سراسر کشور را فرا گرفته بود و فوتبال مسئله اول جامعه نبود، کشور را میخکوب خود کرد.
بعد از ناکامی تیم امیر قلعه‎‌‎نویی و حذف زودهنگام از جام‌ملت‎‌‎ها، مقدماتی جام‌جهانی بزرگ‎‌‎ترین رویداد پیش‎‌‎روی تیم ملی بود اما نیمکت این تیم، بلاتکلیف بود. از دل فهرست بلند نامزدها، افشین قطبی که روزهای درخشانی با پرسپولیس گذرانده و قهرمان لیگ شده بود، به‌عنوان نام نهایی برگزیده شد و حتی بعد از بازی پرسپولیس با فجر شهید سپاسی با هواداران خداحافظی کرد تا به تیم ملی برود. اما به یک باره، نیمکت تیم ملی در اوج غافلگیری به علی دایی رسید. دایی، چند روز قبل از انتصابش در برنامه تلویزیونی90 به عادل فردوسی‎‌‎پور گفته بود که هر کس که لابی قوی‎‌‎تری داشته باشد مربی تیم ملی می‎‌‎شود. دایی، درحالی‌که به‌عنوان یک مربی تازه‎‌‎کار و کم‎‌‎تجربه به شمار می‎‌‎رفت، تیم ملی را به‌دست گرفت. او بازیکنان شناخته‎‌‎شده را کنار گذاشت و با دعوت بازیکنان جدید و تحمیل سبک بازی نه چندان دلچسبش به تیم ملی، خیلی زود هواداران را مقابل خود دید. تیم ملی در مرحله آخر مقدماتی جام‌جهانی، با تیم‎‌‎های کره‌شمالی، کره‌جنوبی، امارات و عربستان هم‎‌‎گروه شد و می‎‌‎توانست با قرار‌گرفتن بین دو تیم برتر، مستقیم به جام‌جهانی صعود کند. حتی سومی در این گروه هم تیم ملی را به پلی‎‌‎آف می‎‌‎فرستاد اما تیم دایی، چنان ضعیف و متزلزل بود که از 5بازی اول خود، تنها 6امتیاز کسب کرد. بازی پنجم ایران با عربستان، پایان کار علی دایی در تیم ملی و یکی از سیاه‎‌‎ترین روزهای تاریخ فوتبال ایران بود.
اگر ایران در آن بازی به برتری می‎‌‎رسید، گام بلندی در راه صعود برمی‎‌‎داشت اما شاگردان دایی نتوانستند برتری نیمه اول خود را حفظ کنند و در نهایت، در روزی که محمود احمدی‎‌‎نژاد رئیس‌جمهور وقت هم به ورزشگاه آزادی رفته بود، ۲ بر یک شکست خوردند. این بازی در اوج رقابت‎‌‎ها و التهابات سیاسی بین ایران و عربستان برگزار شد و برد عربستان در آزادی و شادی شوکه‎‌‎کننده بازیکنان این تیم در پایان بازی در مقابل صدهزار تماشاگر، یکی از تلخ‎ترین و حقارت‎‌‎بارترین لحظات تاریخ فوتبال کشورمان را رقم زد.
این بازی، همچنین به‌خاطر درخواست عجیب احمدی‎‌‎نژاد و مخالفت دایی با آن جنجالی شد. آنطور که بعدها بازیکنان تیم روایت کرده‎‌‎اند، محمود احمدی‎‌‎نژاد قصد داشته بین دو‌نیمه، زمانی که ایران یک بر صفر از عربستان جلو بوده، به رختکن برود و با بازیکنان صحبت کند. اما علی دایی، به‌شدت با این کار مخالف بوده و اجازه نداده بود  که احمدی‎‌‎نژاد به رختکن برود. در این بازی، هواداران به‌شدت به چینش دفاعی تیم ملی انتقاد داشتند و برای اعتراض به عملکرد دایی، نام علی کریمی را فریاد می‎‌‎زدند که از سوی دایی به تیم ملی دعوت نشده بود.
بعد از شکست برابر عربستان، درحالی‌که تیم ملی هنوز در اردو بود، دایی شبانه از سرمربی‎‌‎گری تیم ملی برکنار شد و قطبی، خیلی دیر و نابهنگام به تیم ملی رسید. ایران 3بازی با امارات، کره‌شمالی و کره‌جنوبی داشت و با کسب 2برد و یک مساوی هم می‎‌‎توانست صعود کند.
شاگردان قطبی در نخستین گام، امارات را شکست دادند و در بازی دوم با تیم ملی کره‌شمالی در شرق آسیا مساوی کردند. این یعنی، سرنوشت تیم ملی در بازی با کره‌جنوبی مشخص می‎‌‎شد؛ تیمی که صعودش را قطعی کرده بود. این بازی اما چند روز بعد از انتخابات سال88 برگزار شد و وقتی که از تلویزیون پخش می‎‌‎شد، خیابان‎‌‎ها همچنان ملتهب بود. ۶بازیکن تیم ملی، یعنی جواد نکونام، علی کریمی، حسین کعبی، مسعود شجاعی، محمد نصرتی و مهدی مهدوی‎‌‎کیا در آستانه ورود به زمین، نوارهای سبزی را به مچ خود بستند و یک نیمه با همین مچ‎‌‎بندها بازی کردند. بسیاری، این اقدام را همراهی بازیکنان با اعتراض‎‌‎ها خواندند اما بعد از بازی سرپرست تیم گفت که این کار بازیکنان، «نذر برای پیروزی» بوده و بازیکنان، بین دو نیمه با این تشخیص که ممکن است این سبزها مورد سوءاستفاده عده‌ای قرار گیرد آنها را باز کردند. 
شاگردان قطبی، تقریبا به جام جهانی صعود کرده بودند. گل مسعود شجاعی در پی ارسال محمد نصرتی در دقیقه51 ایران را به جام‎‌‎جهانی می‎‌‎برد تا اینکه 9دقیقه مانده به تحقق این رویا، پارک جی سونگ کاخ امیدهای تیم ملی را با گل مساوی تیمش ویران کرد.
با این تساوی، ایران 11 امتیازی شد و حتی نتوانست به پلی‎‌‎آف برود.