چهره اول
یکی از اولیاء‌الله
نام و رفتار آیت‌الله‌محمدتقی بهجت بسیار مورد‌توجه مردم قرار‌داشت
سیدمحمدحسین محمدی
سیدمحمدحسین محمدی پدرش در فومن کلوچه می‌پخت. خودش مرید آیت‌الله‌احمد سعیدی بود؛ از مجتهدان فومن که نزد سیدصاحب عروه شاگردی کرده بود. با حمایت‌های آیت‌الله سعیدی، به عراق مهاجرت کرد. 4سال در کربلا ماند و سپس به نجف رفت. در نجف نیز پای درس شیخ محمدحسین غروی اصفهانی، مرحوم نائینی و میرزا کاظم شیرازی نشسته بود.
نقطه عطف زندگی‌اش ولی آشنایی با آیت‌الله سیدعلی قاضی بود. این آشنایی البته به 14سالگی‌اش برمی‌گشت؛ زمانی که تازه به عراق مهاجرت کرده بود و نام سیدعلی قاضی را برای نخستین بار از رفیقش محمدحسن الهی (برادر علامه طباطبایی) شنیده بود. سیدعلی قاضی به گرایش‌های عرفانی شهرت داشت و از طرف جریان رسمی حوزه‌های علمیه چندان مورد‌اقبال و قبول نبود اما هرچه که بود محمدتقی بهجت حدود 2سال‌و‌نیم در درس آیت‌الله قاضی شرکت کرد.
بعد از حدود 10سال اقامت در نجف، در سال1325به ایران بازگشت. هنگام حضور در قم، امام‌خمینی او را به آیت‌الله‌بروجردی معرفی کرده‌بود. اگرچه از نظر علمی نیازی به شاگردی نداشت اما خود را ملزم می‌دانست که در درس آیت‌الله‌بروجردی شرکت کند. یک جلسه نیز در شورای استفتائی آیت‌الله‌بروجردی حاضرشده بود اما به‌دلیل برخورد سرد هیأت استفتاء، این حضور ادامه پیدا نکرد. آیت‌الله‌بروجردی شکایتش را کرده بود که هر پیشنهادی به او دادیم رد می‌کند.
مرجعیت آیت‌الله‌محمدتقی بهجت با وفات آیت‌الله سیداحمد خوانساری و آیت‌الله خویی رفته‌رفته آغاز شد اما با وفات آیت‌الله اراکی و معرفی‌اش به‌عنوان یکی از هفت مرجع‌تقلید موردقبول جامعه مدرسین بود که مرجعیت او شکل و شمایل رسمی به خود گرفت. رساله او تا چاپ هفتم بدون ذکر نامش منتشر می‌شد، از چاپ هفتم به بعد نیز بدون لقب «آیت‌الله» تنها با عنوان «العبد محمدتقی بهجت» چاپ و منتشر شد.
عمده دلیل شهرت آیت‌الله‌بهجت، سلوک زاهدانه او بود. نوع رفتار و منش زاهدانه او سبب شده بود تا اقبال بسیار زیادی از توده مردم به سمت او روانه شود. کرامات و داستان‌های بسیار زیادی نیز درباره او در میان توده مردم نقل می‌شد. خودش ولی هیچ‌گاه به این نوع حرف‌وحدیث‌ها اهمیت نمی‌داد و بااینکه به‌عنوان مرجع‌تقلیدی عرفانی شناخته‌شده بود، هیچ بروز ویژه‌ای در تبلیغ گرایش‌های عرفانی نداشت، او صرفاً به تدریس فقه مشغول بود و در مقابل افرادی که از او طلب مسیر سیر و سلوک می‌کردند تنها توصیه‌اش رعایت حلال و حرام بود. سیدمحمدتقی بهجت در سال1388در حالی از دنیا رفت که بسیاری او را یکی از معدود اولیاء خدا می‌دانستند که روی زمین زندگی می‌کند.
