ورزش
لذت ابدی
پرسپولیس در آخرین دقایق لیگ برتر قهرمان شد
جواد نصرتی
پرسپولیسیها، یکبار تا لب مرگ پیش رفتهاند و در لحظات آخر، با قهرمانی به زندگی برگشتهاند؛ آنها در فصلی رؤیایی تا مرگ آرزویشان تنها سه‌دقیقه فاصله داشتند که فوتبال، لذت ابدی قهرمانی را به آنها چشاند.
هیجان، استرس، ترس و لذتی که تیم افشین قطبی در فصل 87-1386 به هواداران پرسپولیس داد را هرگز هیچ تیم دیگری در تاریخ این باشگاه به هواداران نخواهد داد. قطبی که با دستیاری مربیان سرشناس هلندی - دیک ادووکات، گاس هیدینک و گی وربیک- در تیم‌ملی کره در فوتبال آسیا شناخته شده بود، در انتقالی پرسر و صدا به پرسپولیس آمد. او بیشتر از دانش و تواناییهای فنیاش، روحیه آتشین و عطش‌اش برای موفقیت را به سرخها اضافه کرد. تیم او، شروع درخشانی داشت و نتایج خوبی هم میگرفت، اما حکم کمرشکن فیفا علیه این تیم، رؤیای قهرمانی را از آنها دور کرد. پرسپولیس بهخاطر شکایت رافائل ادریو، از سوی فیفا مقصر شناخته و به کسر 6امتیاز محکوم شد. تیمی که میتوانست به‌راحتی و با اقتدار قهرمان لیگ شود، در اوج رقابت با سپاهان 6امتیاز از دست داد. هر تیم دیگری با این حکم، دیگر کمر راست نمیکرد، اما همان زمان گفته میشد که بازیکنان پرسپولیس میگویند قهرمانی بعد از کسر 6امتیاز مزه بیشتری میدهد. هواداران، تنها وقتی که سه‌دقیقه به پایان فصل مانده بود فهمیدند که بازیکنان راست میگفتند؛ قهرمانی بعد از کسر 6امتیاز، مزهای داشت که احتمالا نسلهای بعدی هرگز آن را نخواهند چشید.
جدال پرسپولیس و سپاهان برای قهرمانی، به مسابقهای که میتوان آن را یکی از حساسترین بازیهای تاریخ لیگ خواند کشیده شد.
سیل هواداران پرسپولیس، ورزشگاه آزادی را در یکی از شلوغترین روزهای تاریخ آن، سراپا قرمز کرده بود. سپاهان 58 و پرسپولیس 56 امتیاز داشتند و سرخها، تنها با برد قهرمان میشدند. اصفهانیها، با تساوی هم جام را با خود به خانه میبردند. محسن خلیلی مهاجم پرسپولیس خیلی زود امید قهرمانی را در اردوی سرخها زنده کرد اما احسان حاج‌صفی، خیلی زود گل او را پاسخ داد.
یک ساعت و سی دقیقه وقت قانونی بازی برای پرسپولیس بدون گل گذشت. شش‌دقیقه در وقتهای تلف‌شده هم همینطور. کابوس از کف‌دادن قهرمانی در یکی از بهترین فصلهای تاریخ پرسپولیس، دهها میلیون هوادار این تیم را در آستانه ماتمی ابدی قرار داده بود. اما تقدیر، چیز دیگری برای آنها میخواست. ضربه ایستگاهی راه دور پرسپولیس، که عملا آخرین فرصت این تیم در انتهای فصلی پرهیجان بود، به فرزاد آشوبی سپرده شد؛ ضربه او با بیدقتی تمام به دیوار دفاعی زردپوشان خورد، توپ زیر پای خلیلی افتاد، او عملا بیهدف به توپ زد و توپ نزدیک خط دروازه به کریم باقری رسید، باقری استادانه و در کمال خونسردی به‌جای اینکه ضربه محکمی به توپ بزند آن را به دهانه دروازه فرستاد و سپهر حیدری، مدافع پرسپولیس، با سر به زیر توپ زد؛ توپ اوج گرفت و بالا رفت و آرام و نرم در دروازه سپاهان فرود آمد. سرخها، از چیزی که میتوانست تلخترین تساوی آنها در تاریخ ادوار لیگ باشد فرار کردند و آن را با شیرینترین قهرمانیشان در تاریخ ادوار لیگ عوض کردند.
سه‌دقیقه بعد، یکی از پرآشوبترین دقایقی بود که آزادی به خود دیده است؛ قبل از سوت، جشن قهرمانی سرخها شروع شد، برخی هواداران به زمین آمدند، داور همینطور به بازیکنان کارت میداد و بلافاصله بعد از سوت پایان، بازیکنان سپاهان به سمت داور رفتند تا به او اعتراض کنند.
پرسپولیسیها در آخرین لحظات، از مرگ رویاهایشان، به لذت قهرمانی رسیدند؛ لذتی که تا ابد طعم دهانشان را شیرین میکند.
