دوباره طلسم شرق

شاهرخ شانجانی 

همانقدر که المپیک‎‌‎های اقیانوسیه برای ما خوش‎‌‎یمن بوده‎‌‎اند، بازی‎‌‎هایی که در شرق آسیا برگزار شده‎‌‎اند برای ما آمد نداشته است.
ما در ملبورن و سیدنی بهترین تجربه‎‌‎های المپیکی‎‌‎مان را داشته‎‌‎ایم اما در توکیو در سال1964 فاجعه بودیم و در پکن در سال2008 خوش‎‌‎شانس بودیم که از توکیو بهتر نتیجه گرفتیم. عایدی ما از توکیو تنها دوبرنز بود و اگر هادی ساعی را نداشتیم، از پکن بدون همان دومدال به خانه بر می‎‌‎گشتیم. کاروان ایران در حالی به بازی‎‌‎های پکن در سال1387 اعزام شد که 4سال قبل، در آتن عملکرد امیدوارکننده‎‌‎ای داشت و دوطلا، دونقره و دوبرنز در رشته‎‌‎های تکواندو، کشتی و وزنه‎‌‎برداری کسب کرده بود.
با این حال کاروان ایران در پکن تنها یک برنز و یک طلا گرفت؛ برنز ایران در کشتی توسط مراد محمدی به‎‌‎دست آمد و در تکواند، این ساعی بود که باعث شد سرود ایران حداقل برای یک‎‌‎بار در دهکده بازی‎‌‎ها طنین‎‌‎انداز شود.
این مدال، دستاوردی بسیار بزرگ برای ساعی بود و او را به پرافتخارترین ورزشکار تاریخ ایران در المپیک تبدیل کرد. او دومدال طلا و یک مدال برنز را از سه‌دوره این بازی‎‌‎ها کسب کرده است.
اتفاق ویژه کاروان ایران در پکن، حضور تیم بسکتبال بود که با درخشش در آسیا موفق شده بود بعد از 60سال دوباره در المپیک به میدان برود.