از سال ۱۳۶۴ بیمارستان جرجانی تعطیل و تاکنون به‌صورت مخروبه رها شده است
سرمایه دردسرساز
شقایق عرفی‌نژاد
در خیابان دماوند، روبه‌روی بیمارستان بوعلی، بیمارستان دیگری هم هست، یا بهتر است بگوییم، بود. اگر از مقابل این بیمارستان عبور کنید، فقط دیوارهای کثیف و دودگرفته می‌بینید، اما از روی پل عابرپیاده مقابل بیمارستان که داخلش را نگاه کنید، فضایی رهاشده می‌بینید که تا چند وقت پیش پر از زباله‌های انباشته بود و درختان تقریباً خشکیده و این چیزی است که ساکنان خیابان‌های اطراف با آن مواجهند. بیمارستان جرجانی تا سال‌های میانه دهه ۶۰ فعال بوده است. اما یکباره تعطیل و از آن به بعد به فضای متروکه بیکاربرد تبدیل می‌شود. بیمارستانی که نه تنها اهالی که شهروندان دیگر مناطق تهران هم از آن استفاده می‌کردند، امروز به مشکل اهالی تبدیل شده است. آن‌طور که مشخص شده، این بیمارستان متعلق به سازمان تأمین اجتماعی است و این سازمان است که باید درباره آن تصمیم بگیرد.
«جعفر عموزاد» عضو شورایاری محله نظام‌آباد، درباره این بیمارستان می‌گوید: «سال ۶۴ یا ۶۵ بیمارستان جرجانی تعطیل شد و وسایل آن را تخلیه کردند و به بیمارستان دیگری بردند. تا الان هم به‌صورت مخروبه رها شده است. در این دوران که با همه‌گیری کرونا مواجهیم آماده‌سازی و بازگشایی این بیمارستان می‌تواند کمک بزرگی به رسیدگی به بیماران کرونایی باشد.» او توضیح می‌دهد: «زمانی که آقای ربیعی در وزارت رفاه بود، با او صحبت کردیم و قول پیگیری داد. ولی بعد سمتش عوض شد و مشکل باقی ماند. با شهرداری منطقه هم صحبت کردیم، قرار شد زمین را از سازمان تأمین اجتماعی خریداری کنند تا تبدیل به فضای سبز شود. اما هیچ‌کدام از این اتفاقات به دلیل نبود هماهنگی بین نهادهای مختلف نیفتاد.» عموزاد این بیمارستان را سرمایه بزرگی می‌داند که در حال از بین رفتن است.
اما «ابراهیم رهبرخواه» از شورایاران محله نظام‌آباد، می‌گوید: «این بیمارستان طبق مصوبه شورای‌شهر و شهرداری قرار است با کاربری بیمارستان یا فضای سبز و ورزشی افتتاح شود. به‌تازگی هم شهرداری مسأله کاربری فرهنگی این فضا را مطرح کرده است و معاون برنامه‌ریزی شهری شهردار منطقه هم آن را تأیید کرده است. اما همچنان خبری نیست.» او می‌گوید اصراری بر احیای این ساختمان با کاربری بیمارستان نیست. اگر این اتفاق بیفتد بسیار خوب است، ولی محله نظام‌آباد با کمبود سرانه فضای سبز و مراکز فرهنگی روبه‌روست. بنابراین، چنین کاربری‌هایی هم برای اهالی بسیار مفید است.» رهبرخواه هم شنیده است که داخل محوطه بیمارستان تمیز شده و بخشی از زباله‌ها از محل برده شده‌اند: «الان ظاهراً وضعیت از قبل کمی بهتر است. ولی باید به حال این فضای متروکه که قابلیت تبدیل شدن به فضای مؤثر برای اهالی را دارد، فکری کرد.» او که دبیر کارگروه برنامه و بودجه شورایاری منطقه ۷ است، تمام مسئولیت را متوجه شهرداری نمی‌داند و می‌گوید باید نگاه جامع داشت: «در این مورد معلوم است که شهرداری به‌تنهایی نمی‌تواندکاری از پیش ببرد. بنابراین، ورزات بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی و وزات کار و رفاه هم باید کمک کنند.»
محصور بین دیوارهای آجری
ساکنان این بخش از خیابان دماوند با این فضای رهاشده مشکلاتی دارند. «سیداحمد موسوی» ساکن این منطقه درباره این مشکلات می‌گوید: «بیمارستان متروکه فضای خیابان را خراب کرده است. ساختمانی که امروز بین دیوارهای آجری محصور شده است، سال‌ها پیش بیمارستان جرجانی بود که اهالی منطقه و دیگر شهروندان تهرانی از آن استفاده می‌کردند. تازگی‌ها دیوارهای بیمارستان از طرف کوچه ناجی رنگ‌آمیزی شده است، اما از بالای پل عابر وضعیت به گونه‌ای دیگر است. مدت‌ها این فضای چندهزارمتری پر از زباله و گل و گیاهان خشکیده بود. این وضعیت مشکلات بهداشتی برای شهروندان به وجود می‌آورد. الان با بردن زباله‌ها وضعیت کمی بهتر شده است.» او مشکل دیگری را هم مطرح می‌کند: «اینجا تبدیل به پاتوق معتادان شده است. حتی روی بخشی از دیوار بیمارستان سیم‌خاردار کشیدند تا از این اتفاق جلوگیری کنند. با نصب این سیم‌خاردار مشکل تا مدتی برطرف شد، اما این افراد سیم خاردارها را از سمت خیابان بخشی‌فرد بریدند و باز وارد بیمارستان شدند. حتی یکی از درهای بیمارستان در همین خیابان بخشی‌فرد جوش داده شد تا معتادان نتوانند از آن وارد بیمارستان شوند، ولی این در را هم باز کردند و دوباره وارد شدند.»
موسوی که ساکن کوچه آذری در مقابل همین بیمارستان است و در همین محله هم دفتر معامله املاک دارد، توضیح می‌دهد: «اگر هر روز از مقابل این بیمارستان عبور نکنم، یک روز در میان رد می‌شوم. وضعیت بسیار بد است. یک روز دیدم شهرداری در را باز کرده و به درختان آب می‌دهد، ولی فکر نمی‌کنم این کار به‌صورت مستمر انجام شود.» او هم از پیگیری‌های که شورایاری انجام داده صحبت می‌کند و اینکه در زمان شهردار پیشین منطقه پیگیری‌هایی برای تعیین تکلیف این بیمارستان انجام شده بود. او ناامیدانه می‌گوید: «چند شهردار قول پیگیری دادند، ولی هنوز اتفاقی نیفتاده است.» اما باز هم آرزو می‌کند فکری به حال این معضل شهری شود.
«محبوبه ابراهیمی» یکی دیگر از ساکنان محله مسأله مهم دیگری را مطرح می‌کند. او ایمنی این ساختمان را مورد سؤال قرار می‌دهد: «ساختمان بیمارستان جرجانی به‌عنوان نمادی از ساختمان‌های ناایمن شهری از منظر اجتماعی، سیمای شهری، بهداشت و محیط‌زیست بارها مورد بحث و گفت‌وگو بوده است. اما این ساختمان که با قدمت بیش از نیم قرن در منطقه ۷ رها شده، باید از نظر ایمنی در برابر حریق و زلزله هم مورد توجه قرار گیرد. این ساختمان در جوار منطقه برق بوعلی و در نزدیکی سرای سالمندان و کنار دانشکده علوم توانبخشی و دانشکده فنی و حرفه‌ای شمسی‌پور واقع شده است و در صورت آتش‌سوزی یکی از اصلی‌ترین مراکز تهدیدکننده امنیت منطقه ۷ است.» او می‌گوید: «در قانون شهرداری وظیفه این نهاد در زمینه ایمن‌سازی شهر در برابر حریق و همچنین ساختمان‌های ناایمن شهری به وضوح تشریح شده است. بنا بر این قانون، شهرداری باید درباره زمین‌ها و بناهای مخروبه یا نیمه‌کاره که در خیابان یا کوچه‌ها قرار گرفته‌اند و خلاف ایمنی یا زیبایی و دیگر موازین شهری هستند، هشدار و به مالکان آنها اخطار دهد. در مورد این ساختمان هم باید قبل از اینکه حادثه‌های تلخ دوباره تکرار شوند، به سرعت فکری کند.» ابراهیمی از حضور افراد خلافکار یا معتاد در این ساختمان هم ناراضی است و می‌گوید: «بیمارستان جرجانی در محدوده‌ای واقع شده که دارای بافت اداری، آموزشی و مراقبتی است و فقط در طول روز افراد در این محدوده تردد دارند. نظارت نداشتن بر اوضاع داخل ساختمان متروک جرجانی فرصتی در اختیار خلافکاران و معتادان گذاشته که مشکلاتی برای محله و اهالی ایجاد کرده است.»
