سیاسیون و چهره‌های گمنامی که برای پست‌های فدراسیون فوتبال در انتخابات آینده صف کشیده‌اند از این دم می‌زنند که علی کریمی چون سابقه مدیریتی ندارد شایسته ریاست فدراسیون نیست. جدا از اینکه همین آقایان با تجربه مدیریتی و وصل به نهادهای قدرت تابه‌حال چه گلی به سر فوتبال زده‌اند، بد نیست اشاره‌ای به بازیکنان سرشناس فوتبال در نقاط مختلف جهان داشته باشیم تا دریابیم که آنها حتی پست‌ها و مشاغل سیاسی را هم به‌دست آورده‌اند و کسی از آنها ایراد نگرفته که بازیکن فوتبال نباید پشت میز بنشیند. ژرژ وه‌آ، اسطوره فوتبال موناکو و پاری‌سن‌ژرمن هم‌اکنون رئیس‌جمهور لیبریاست. احمد بن‌بلا رئیس‌جمهور الجزایر در سال۱۹۵۶ هم فوتبالیست بود. احمد راضی، اسطوره فوتبال عراق زمانی در مجلس نواب به‌عنوان نماینده فعالیت می‌کرد. هاکان شوکور، بازیکن افسانه‌ای فوتبال ترکیه در انتخابات سال۲۰۱۱ از حوزه انتخابیه استانبول نفر دوم شد و از حزب عدالت و توسعه به پارلمان راه یافت. او البته ۵سال بعد به اتهام توهین به اردوغان در یک توییت بازداشت و سپس تبعید شد. رجب طیب اردوغان همه اموال او را هم مصادره کرد تا این اسطوره مجبور شود در آلمان در اوبر (تاکسی اینترنتی) کار کند. اولگ بلوخین که با شوروی توپ طلای فوتبال اروپا (۱۹۷۵) را برد در سال۱۹۹۸ از سوی حزب کمونیست و 4 سال بعد با حزب دمکراتیک متحد به پارلمان اوکراین راه یافت. شوچنکو هموطن او هم سال۲۰۱۲ به موفقیتی مشابه در انتخابات پارلمان دست یافت. نخست‌وزیر پاکستان کسی نیست جز عمران‌خان که یکی از بزرگ‌ترین قهرمانان ورزش کریکت در جهان بود. پله مدتی وزیر ورزش برزیل بود. کاخا کالادزه وزیر ورزش گرجستان شد و در جلسات هیأت دولت شرکت کرد. گاسپاروف، اعجوبه تاریخ شطرنج یکی از سخت‌ترین چهره‌های اپوزیسیون دولت ولادیمیر پوتین است. داوور شوکر که با گلزنی‌هایش کرواسی را به مقام سوم جهان و رئال مادرید را به‌عنوان لیگ قهرمانان اروپا رساند هم‌اکنون رئیس فدراسیون فوتبال کرواسی است. کرواسی یکی از مراکز تولید و پرورش مربی در سطح جهان است اما آنجا کسی نمی‌گوید فوتبالی‌ها باید در زمین فوتبال باشند و پست‌های مدیریتی را به سیاسیون یا تازه‌واردهای عشق شهرت بدهند. میشل پلاتینی قطعا یکی از ۲۰بازیکن برتر تاریخ فوتبال است. او مدتی طولانی رئیس یوفا بود. در همین کشور خودمان محمد دادکان یکی از روسای نسبتاً موفق فدراسیون بود. آمار حضور ورزشکاران در پست‌های سیاسی بی‌شمار است و در همین کشور خودمان هم مدتی شوراهای شهر پر شده بود از تکواندوکا و وزنه‌بردار و کشتی‌گیر. سؤال اینجاست؛ وقتی این همه ورزشکار می‌توانند به سمت‌های سیاسی برسند، چرا نتوانند در حوزه‌ای که عمرشان را در آن سپری و تجربه کسب کرده‌اند پست بگیرند؟ چه‌کسی گفته علی کریمی و نایب‌رئیس او یعنی مهدی مهدوی‌کیا و امثال آنها که از جنس فوتبال هستند شایسته پست در فدراسیون فوتبال نیستند و کاسبان فوتبال که از این رشته ورزشی به ثروت و شهرت می‌رسند شایستگی چنین سمت‌هایی را دارند؟ در سلامت عقل گوینده چنین نظری نمی‌توان شک کرد؟
ستاره‌هایی که رئیس شدند
علی کریمی نخستین ستاره فوتبال جهان نیست که برای پست‌های مدیریتی اقدام می‌کند
در همینه زمینه :
