کار عکاسی فقط ثبت نیست

    حافظ روحانی

زمانی که آناهیتا قبائیان، گالری راه ابریشم را در خیابان فرمانیه تأسیس کرد، عکاسی ایران در آغاز راه یک تحول بود. به این معنی که بعد از حدود 2دهه تسلط عکاسی مستند و خبری بر فضای عکاسی ایران، حالا و از میانه دهه 1370عکاسی هنری (Fine Art) داشت کم‎‌‎و‎‌‎بیش بر دیگر ژانرهای عکاسی مسلط می‎‌‎شد. تأسیس گالری راه ابریشم به یک معنی پذیرش این پدیده بود و قبول عکاسی به‎‌‎عنوان یک نوع ویژه و جدید تولید هنری بود.
عکاسی هنری ایران در دهه1340 آغاز شده بود؛ زمانی که احمد عالی کم‎‌‎و‎‌‎بیش به تنهایی این شاخه عکاسی را آغاز کرده بود. همکاری‎‌‎های او با تالار قندریز هم آنچنان بود که نامش با عکاسی هنری ایران هم‎‌‎معنی شد. با این‎‌‎حال وقایع سیاسی و اجتماعی باعث شد تا تلاش عکاسان دیگری چون یحیی دهقان‎‌‎پور، تورج حمیدیان یا بیژن بنی‎‌‎احمد هم بیشتر در سایه فعالیت عکاسان خبری قرار گیرد. حتی تجربیات کاوه گلستان در دهه1350 با دوربین پولاروید هم تا سال‎‌‎ها بعد دیده نشد و زیر سایه فعالیت‎‌‎های او به‎‌‎عنوان عکاس خبری ماند.
دهه1370 اما دوره اوج‎‌‎گیری توجه به عکس به‎‌‎عنوان یک ابزار تولید آثار هنری قرار گرفت. در این میانه چهره کلیدی و فعالی چون صادق تیرافکن نقش مهمی داشت. عکاسی که کم‎‌‎وبیش در عمده رخدادهای هنری حضور داشت و با ابزار عکاسی دست به انواع تجربیات زد. این تجربیات جدید و رشد فضای تبادل هنری در دهه1370 باعث شد تا هنر ایران در ابتدای دهه1380 آماده پذیرش عکس به‎‌‎عنوان یک شاخه جدید هنری شود، اتفاقی که با تأسیس گالری راه‎‌‎ ابریشم افتاد.