آتشبار یک‌نفره

 محمدناصر احدی
  
با اینکه اغلب مطبوعات اصلاح‎‌‎طلب عمر درازی نداشتند و در طفولیت تلف می‎‌‎شدند، اما رونق و جنب‎‌‎وجوشی به فضای مطبوعات داده‌بودند که رقبا و مخالفانشان را هم به تکاپو و نوآوری و البته تندروی واداشته‌بود. هفته‎‌‎نامه «شلمچه» یکی از رسانه‎‌‎های اردوگاه مخالف اصلاح‎‌‎طلبان بود که با وجود اینکه شماره نخست آن در زمستان 1375 و پیش از آغاز دوره اصلاحات منتشر شد، اما پس از دوم خرداد1376 و در تقابل با نشریات اصلاح‎‌‎طلب بود که نامش سر زبان‎‌‎ها افتاد. صاحب‎‌‎امتیاز و مدیرمسئول «شلمچه» مسعود ده‎‌‎نمکی بود که خودش درباره علت راه‎‌‎اندازی این نشریه در شماره100 «همشهری ماه» گفته: «اعتقاد داشتم که باید رسانه رسمی داشته‌باشیم اما افراد موافقت نمی‎‌‌کردند و می‎‌‎گفتند ما باید کار سلبی کنیم، شما بروید کار ایجابی کنید. در این درگیری‎‌‎ها به این نتیجه رسیدیم که یک نشریه راه‎‌‎اندازی کنم؛ نشریه‎‌‎ای که من می‎‌‎خواستم، رسانه‎‌‎ای بود که با توده‎‌‎های مردم و افکار عمومی ارتباط برقرار‌کند؛ نه اینکه فقط در نمازجمعه توزیع شود، مخاطب خاص داشته باشد. بنابراین درخواست نشریه شلمچه را دادم». شلمچه بر ارزش‎‌‎هایی که به زعم ده‎‌‎نمکی برآمده از اصول انقلاب و غیرقابل‌معامله بودند پای می‎‌‎فشرد و در این راه، آتشبارش را با گزارش‎‌‎های افشاگرانه و نقد و تحلیل‎‌‎های تند و بی‎‌‎پروا تغذیه می‎‌‎کرد. از سینما و کتاب و مطبوعات گرفته تا وزارت ارشاد و شهرداری تهران و مسابقات فوتبال، هر موضوعی می‎‌‎توانست ظن شلمچه را به تبانی با اجانب و عدول از ارزش‎‌‎های مورد‌تأیید آن تحریک کند. اینها تیتر برخی از شماره‎‌‎های این هفته‎‌‎نامه است: 
- افشاگری درباره مدیریت سازمان ایرانگردی (شماره یک)
- ماجراهای پشت پرده کاندید[ای] لیبرال‎‌‎ها برای ریاست‎‌‎جمهوری (شماره 3)
- آقای لاریجانی آیا شما لیبرال هستید؟ (شماره 6و 7)
- ‎‌‎ای مسئولین بیدار باش؛ مولا ویلا ندارد! (شماره 9، ویژه‎‌‎نامه انتخاباتی)
- شکایت مهندس غرضی از نشریه شلمچه (شماره 14)
- دارا موبایل دارد، سارا حجاب ندارد (شماره 17)
- توزیع سکه در دیوان محاسبات کشور (شماره 19)
- برای نجات فوتبال، به توبه احتیاج دارید، نه مربی خارجی! (شماره 31)
- تایتانیک یک ریسک احمقانه با تبلیغات آمریکایی (شماره 33)
آدم مؤثر و همه‎‌‎کاره شلمچه ده‎‌‎نمکی بود و در این هفته‎‌‎نامه از کادر خبرنگاران و روزنامه‎‌‎نگاران، به‎‌‎معنای یک نشریه حرفه‎‌‎ای، خبری نبود؛ هر چند در شناسنامه شماره آخر این نشریه، نام سهیل کریمی به‎‌‎عنوان دبیر گروه خبر، سیدعبدالرضا موسوی به‎‌‎عنوان دبیر گروه مقالات، محمدعلی صمدی به‎‌‎عنوان دبیر گروه جنگ و سیدعبدالجواد موسوی به‎‌‎عنوان دبیر گروه ادب و هنر درج شده بود. ده‎‌‎نمکی سال گذشته در برنامه‎‌‎ای تلویزیونی گفت: «بیشتر مقالات نشریه‎‌‎ شلمچه را خودم می‎‌‎نوشتم و با نام شهدا منتشر می‎‌‎کردم». در نهایت، در سال1377، هیأت نظارت بر مطبوعات، به‎‌‎دلیل اینکه در شماره40 شلمچه در مطلب «آقای گنجی! همان آقای سرشناس پرونده‎‌‎اش از ساواک بیرون آمد» به یکی از مراجع تقلید اهانت شده بود، حکم به لغو مجوز این نشریه داد. ده‎‌‎نمکی در همان سال1377«جبهه» را به جای شلمچه منتشر کرد.