بلال انقلاب

محمد مقدسی   

در زندگی لحظه‎‌‎هایی هستند که در بزنگاهی مسیر زندگی آدمی را تغییر می‎‌‎دهند و سرنوشت را به راهی می‎‌‎برند که هیچ‎‌‎گاه انتظار آن را نداشته‎‌‎اید. برای محمود مرتضایی‎‌‎فر که در سه‌دهه اول انقلاب اسلامی، از همان روز اول و ورود امام‌خمینی در صحنه بود و نوای شعارهایش مردم را به شور و اتحاد وامی‎‌‎داشت، شاید مهم‎‌‎ترین لحظه زندگی‎‌‎اش، در 12بهمن‎‌‎ماه سال1357رقم خورد. زمانی که مردم از سخنرانی تاریخی امام‎‌‎خمینی(ره) در بهشت زهرا به وجد آمده بودند، اما تجربه مواجهه با یک پیروزی بزرگ را نداشتند. آنچه تا به حال انجام داده‎‌‎ بودند، شرکت در مبارزه و شعار برای سرنگونی شاه بود و حالا در یک‌قدمی پیروزی‎‌‎ بودند. آن روز چند خبرنگار که پایین جایگاه نشسته بودند بعد از این کلام امام که من در دهان این دولت می‎‌‎زنم، از شدت هیجان شروع کردند به‎‌‎دست زدن. تا قبل از آن روز، همیشه در تجمعات اینچنینی در تأیید حرف سخنران یا جمعیت دست می‎‌‎زدند یا می‎‌‎گفتند «صحیح است! صحیح است!» اما هیچ‌کدام از این عبارات متناسب با شور و حال و پیام امام‎‌‎‌(ره) نبود. حاج‌محمود مرتضایی‎‌‎فر در یک لحظه در بزنگاه وسط آن شور و هیجان مردم، یادش آمد برای چه در آنجا حضور دارد و با صدای پرطنینش 3بار فریاد زد: «الله اکبر». ابهت و صلابت این ‎‌‎الله‎‌‎اکبر طوری بود که در همان لحظه، جمعیت را با خود همراه کرد و جمعیت یکصدا بانگ ‎‌‎الله‎‌‎اکبر سردادند و تکبیر وارد ادبیات انقلاب اسلامی ایران شد.
مرتضایی‎‌‎فر که در نوجوانی مانند بیشتر هم‎‌‎سن‎‌‎های مذهبی‎‌‎اش در کلاس تفسیر و قرائت قرآن شرکت می‎‌‎کرد، به‌واسطه صدای خوبش و نزدیکی محل کارش به مسجد هدایت، برای اذان گفتن و اقامه نماز به آنجا می‎‌‎رفت و این، آغاز آشنایی او با آیت‎‌‎الله سیدمحمود طالقانی بود. علاوه بر این، قاری قابلی بود و صوتی خوش داشت. آیت‎‌‎الله‌طالقانی که طنین صدا و اجرای او را در سخنرانی‎‌‎های خود و آقای مطهری و دیگران دیده بود و سال‎‌‎ها می‌شد که او را می‎‌‎شناخت، از او برای اجرا در مراسم استقبال از امام دعوت کرد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی و دستور امام برای برپایی نماز جمعه، وقتی مرتضایی‎‌‎فر صبح جمعه، پنجم مرداد1358 برای کمک به دانشگاه تهران رفت، آیت‎‌‎الله‌طالقانی از او خواست نخستین نماز جمعه تهران را اداره و اجرا کند و این آغاز راهی بیست‌وهفت‌ساله برای او بود. در این 27سال، کمتر کسی نام واقعی او را می‎‌‎دانست و بیشتر مردم او را با عنوان «وزیر شعار» می‎‌‎شناختند، غافل از اینکه این لقب نخستین بار از زبان فرزند امام، حاج‌سیداحمد خمینی به او داده شده بود. ماجرا اینطور بود که امام‎‌‎خمینی(ره) از حاج‌احمدآقا، حال آقای مرتضایی‎‌‎فر را می‎‌‎پرسد و حاج‌احمد هم می‎‌‎گوید که وزیر شعار را می‎‌‎فرمایید و امام می‎‌‎خندد و از آنجا حاج‌محمود مرتضایی‎‌‎فر به وزیر شعار معروف می‎‌‎شود و این لقب برای او می‎‌‎ماند.
مرتضایی‎‌‎فر در سال‎‌‎های آخر عمر که دیگر توان سال‎‌‎های اول انقلاب را نداشت، از افراد خوش‎‌‎صدا و تحصیل‎‌‎کرده برای اداره نماز جمعه دعوت کرد و خودش فقط ناظر برنامه‎‌‎ها بود. بعد که دچار کسالت شد، دیگر نتوانست به تریبون نماز جمعه برگردد. آخرین نماز جمعه‎‌‎ای که در آن نقش مجری و اداره‎‌‎کننده را داشت، در مرداد‎‌‎ماه سال1386و همزمان با بیست‎‌‎وهشتمین سالگرد برپایی نخستین نماز جمعه انقلاب اسلامی ایران بود. حاج محمود مرتضایی‎‌‎فر، طنین صدای انقلاب، سرانجام در تاریخ 21اردیبهشت‎‌‎ماه سال1392 بعد از دوره‎‌‎ای بیماری درگذشت. مقام معظم رهبری به مناسبت فوت او پیامی صادر کردند و از زحمات این یار انقلاب و خدمتگزار باوفای نماز جمعه تهران تشکر کردند و درگذشتش را تسلیت گفتند.