پایان کار سینما لاله

 سعید برآبادی   

1372در تاریخ سینماداری در ایران پس از انقلاب یک تاریخ مهم است؛ تاریخی که در آن برای نخستین بار سالن‌های سینما در پایتخت به 4گروه جهت نمایش فیلم‌های اکران اول تقسیم‌بندی شدند و در همین زمان، سینما لاله برای همیشه تعطیل شد. سینما لاله یا رکس یکی از مهم‌ترین سینماهای تهران بود که تاریخچه تأسیس و پاگرفتن آن به سال‌های دور برمی‌گشت، جایی در اول مهر 1324که نمایش فیلم «جایی تو را خواهم یافت»، فرصتی داد تا مردم برای نخستین‌بار دست به رکوردشکنی در دیدن فیلم سینمایی بزنند. سینما رکس در میان اجتماع سینماهای محدوده کوچه ملی در خیابان لاله‌زار اما در طول سال‌های فعالیت توانست رکوردهای متنوعی را جابه‌جا کند که مهم‌ترین آن ثبت میزان فروش 26میلیون و 850هزار ریال توسط 589هزار تماشاگر فقط و فقط در سال1355بود. قدرت‌الله رشیدیان مالک اولیه این سینما بود و برای آنکه بتواند در رقابت با دیگر سینماها، جای خود را باز کند به معماری و خصوصاً پوسته این بنا توجه ویژه نشان داد تا جایی که سردر چشم‌نواز آن تا مدت‌ها به‌عنوان عکس مطبوعاتی از لاله‌زار دست به دست می‌شد. هوشنگ کاووسی در خاطراتش می‌گوید که این سردر را بوریس مانوی یوف طراحی کرده است؛ یک پوسته سنگی بزرگ و مستطیل شکل که قابی برای تابلوی اعلان فیلم بوده و در پایین با آینه‌کاری، خراطی چوب در ورودی سینما و طراحی چند ویترین عکس، جمعیت مانده در صف را مبهوت خود می‌کرد. پس از 48سال، حوزه هنری که مالک بعدی این سینما پس از بنیاد مستضعفان بود، دستور تعطیلی آن را صادر کرد. طراحی لوگوی لاله که اسم تازه این سینما بود اما هنوز بر بالای آن نقش بسته و اگر روزی در همان اطراف قدم زدید و سر به پایین داشتید لابد می‌توانید کلمه رکس را در کف ورودی این سینما پیدا کنید. علاقه سینماگران به این سینما اما محدود به پیش از انقلاب نبود، در حوالی سال1386، واروژ کریم مسیحی که داشت فیلم «تردید» را می‌ساخت، مراسم کوچکی به مناسبت شصت و دومین سال تاسیس آن در خود سینما برگزار کرد و عزیز ساعتی زحمت فراوانی برای برگزاری این مراسم کشید تا بلکه نام رکس یا همان سینما لاله جایی در خاطرات مردم ایران باقی بماند.