ورود به دنیای اینترنت

جمال رهنمایی  

استفاده از اینترنت در ایران با عضویت در شبکه اینترنتی دانشگاه وین آغاز شد. سرعت این ارتباط حدود 9کیلو‌بیت در ثانیه برای کل کشور بود که برای رد و بدل کردن ای‎‌‎میل‎‌‎های کاربران محدود شبکه کفایت می‎‌‎کرد. در سال1372و یک‌سال پس از اتصال دانشگاه‎‌‎های اروپایی به شبکه اینترنت، دانشگاه‎‌‎های ایران نیز به شبکه متصل شدند. هنوز ابعاد جهانی و فراگیر این شبکه جهانی ارتباطی خودش را نشان نداده بود و خیلی‎‌‎ها آن را جدی نگرفته بودند و تصور می‎‌‎شد مثل بسیاری از پدیده‎‌‎ها پایان نزدیکی داشته باشد. نخستین رایانه‎‌‎ای که در ایران به شبکه جهانی اینترنت متصل شد، در مرکز تحقیقات فیزیک نظری قرار داشت و ما هنوز سال‎‌‎ها به راه‎‌‎اندازی «دایال آپ» وتلفن‎‌‎هایی که باید مرکزی در آن سوی مرزها به آن پاسخ می‎‌‎داد تا ما به شبکه متصل شویم، فاصله داشتیم. امروز بیش از 75میلیون نفر در ایران از طریق تلفن‎‌‎های ثابت و تلفن‎‌‎های همراه به اینترنت دسترسی دارند. اینترنت بعد از فراگیری در ایران با مشکل سرعت روبه‎‌‎رو شد. اگر لپ‎‌‎تاپ خودمان را در یکی از کشور‎‌‎های همسایه که از سرعت استاندارد برخوردار هستند باز کنیم، احتمالا از سرعت بالا آمدن صفحات حیرت می‎‌‎کنیم. یکی از جذابیت‎‌‎های این شبکه جهانی ارتباطات فراهم آوردن امکان رابطه تقریبا نامحدود برای همه است. ما در ارتباط با دیگران تبدیل به «کسی» می‎‌‎شویم و هویت پیدا می‎‌‎کنیم. کافی است طی یک روز به نقش‎‌‎های خودمان توجه کنیم و ببینیم چگونه نقشی که به‎‌‎وسیله آن با دیگران ارتباط برقرار می‎‌‎کنیم در هر زمان از ما آدم دیگری می‎‌‎سازد. آقای مدیرعامل جدی و منظم در محیط کار، هنگام گفت‎‌‎وگو و تفریح با دوستان، گفت‎‌‎وگو با همسرش، گفت‎‌‎وگو با فرزندش  یا درددل با دوست قدیمی یا مشاورش چقدر با هم تفاوت دارند؟ این تفاوت‎‌‎ها نشان‌دهنده میزان تأثیر روابط در هویت ما هستند. با گسترش بی‎‌‎مانند ارتباطات در دنیای امروزی و به لطف تکنولوژی تازه ارتباطات تعداد نقش‎‌‎های ما هم گسترش یافته‎‌‎اند و این تکثر هویت برای هضم و درک، نیازمند زمان است. شاید ترسناک به‎‌‎نظر برسد اما گریزی از آن نیست. ما به سوی آینده‎‌‎ای نامشخص حرکت می‎‌‎کنیم.