بدرقه با گلوله برف

 جواد نصرتی

تیم ملی، هرگز سرمربی‎‌‎ای نداشته که به اندازه پرویز دهداری متفاوت باشد؛ ستاره سابق شاهین، منش و روش‎‌‎هایی مخصوص به‎‌‎خودش را داشت و در نهایت هم قربانی همان‌ها شد. دهداری که هویتش به‎‌‎عنوان بازیکن را از مکتب فوتبال شاهین گرفته بود، بعدها خود سمبل فوتبال مکتبی در دهه 60شد. اتیکت‎‌‎های اخلاقی، باورهایی خلاف جریان اصلی و تصمیم‎‌‎های شجاعانه در راستای اعتقاداتش، دهداری را در مقابل نسلی از بازیکنان گذاشت که فکر می‎‌‎کردند با استعفایشان برای همیشه از دست او خلاص می‌شوند. اما این دهداری بود که ماند و تیمی نو ساخت. او بعد از استعفای بازیکنان بزرگی مانند محمد پنجعلی و حمید درخشان و دیگران، نسلی نو از بازیکنان را برای بازی‎‌‎های جام ملت‎‌‎های سال 67 به تیم ملی دعوت کرد که برخی از آنها، ازجمله احمدرضا عابدزاده، به ستارگان تاریخ فوتبال ایران تبدیل شدند. این تیم جوان، در جام ملت‎‌‎های آسیا بعد از کره‎‌‎جنوبی از گروهش صعود کرد و در نیمه‌نهایی، مغلوب عربستان شد که در نهایت از عنوان قهرمانی‎‌‎اش دفاع کرد. ایران در رده‎‌‎بندی با درخشش عابدزاده در پنالتی‎‌‎ها چین را شکست داد و به مقام سوم رسید. در دی‎‌‎ماه همان سال اما دهداری، مغلوب موج سهمگین مخالفانش شد. هواداران، در انتهای تساوی 2-2 ایران و ژاپن، با گلوله برف دهداری را بدرقه کردند. دهداری بعد از آن روز، از تیم ملی جدا شد و دیگر هرگز به فوتبال برنگشت. اما تاریخ، نام او را زنده نگه داشته است و بسیاری هرساله در سالروز مرگ او می‎‌‎نویسند که فوتبال ایران، به یک دهداری نیاز دارد.