الگوی سرسختی

  حمیدرضا محمدی 

سال‎‌‎ها زندان را تجربه کرده بود. تجربه کار مبارزاتی داشت و اصلا به همان خاطر بود که گرفتار شد.
او از اعضای ارشد حزب ملل اسلامی بود که البته عمرش به 3‎‌‎سال هم نکشید و اشتباه یکی از اعضا، بلای جان همه شد و از رهبر آن، کاظم موسوی بجنوردی تا بقیه اعضا که حالا محمدجواد حجتی کرمانی، عباس آقازمانی (ابوشریف)، جواد منصوری، عباس دوزدوزانی، محمدکاظم سیفیان، محمد پیران، سیداصغر قریشی و سیدمحمدعلی مولوی عربشاهی را بیش از دیگران‎‌‎شان می‎‌‎شناسیم، 55سال پیش به حبس افتادند.
یکی از آنها اما که جزایش، ابد شد، ابوالقاسم سرحدی‎‌‎زاده بود که تنها 20‎‌‎سال داشت؛ کسی‎‌‎که رهبر حزب، او را «الگوی ایمان، فداکاری، شجاعت و پایداری در برابر همه سختی‎‌‎ها» می‎‌‎دانست که «تمام دوران جوانی‎‌‎اش را در زندان گذراند و خم به ابرو نیاورد» زیرا «آن ‎‌‎چنان در آرمان‎‌‎خواهی غرق بود که آزاد از تعلق دنیوی می‎‌‎زیست» و در خاطراتش هم آورده که «من و سرحدی‎‌‎زاده تقریبا از قدیمی‎‌‎ترین زندانی‎‌‎های سیاسی بودیم و به‎‌‎خاطر موضع سرسختی که در برابر رژیم شاه داشتیم مورد احترام همه - حتی کمونیست‎‌‎ها - بودیم... .» 
او اما پس از انقلاب، اداره جایی را برعهده گرفت که 13‎‌‎سال، روز و شبش در آن گذشت؛ «... بعد از مدتی که [شهید بهشتی] به ریاست دیوان عالی کشور منصوب شدند به من گفت که چون سابقه حضور در زندان داشتید و با محیط آن آشنا هستید بهتر است به سازمان زندان‎‌‎ها بروید و من نیز ریاست زندان‎‌‎های سراسر کشور را برعهده گرفتم. حدود 4-3 سالی آنجا بودم تا سروسامانی به آن بدهم.
 در همین زمینه، برخی برنامه‎‌‎ها ازجمله اشتغال زندانیان و سوادآموزی در زندان را نیز از خود به یادگار گذاشتم.» علی ربیعی درباره سلوکش در سازمان زندان‎‌‎ها نوشته است: «... همان ناهاری که به زندانیان می‎‌‎دادند را با هم خوردیم. به‎‌‎طرز غریبی با زندانیان مثل یک دوست و هم‎‌‎بند رفتار می‎‌‎کرد... آنها را مورد لطف قرار داده و به مشکلات‎‌‎شان رسیدگی می‎‌‎کرد».