بدرقه تا بهشت

استقبال از رزمندگان، بخشی معمولی از زندگی ایرانیان در زمان جنگ بود که علاوه بر خانواده‎‌‎ها، همسایه‎‌‎ها نیز برای سرسلامتی پیش می‎‌‎آمدند. اما این استقبال گاهی رنگ دیگری به‎‌‎خود می‎‌‎گرفت؛ استقبال از پیکر شهدا. جوانانی که چندی قبل وداع کرده بودند تا از میهن دفاع کنند و حالا همه ساکنان محله و منطقه جمع می‎‌‎شدند تا استقبال باشکوهی از پیکر این قهرمان وطن داشته باشند. دسته موزیک نظامی، پیام‎‌‎های تبریک و تسلیت به خانواده و نیز پایین کشیدن کرکره همه واحدهای صنفی به احترام شهید، از برنامه‌های همیشگی روز تشییع شهید در یک محله بود. در هنگامه تشییع، مردان می‎‌‎خواندند «این گل پرپر از کجا آمده» و زنان پاسخ می‎‌‎گفتند «از سفر کرب و بلا آمده» و اینگونه شهید با اشک مادران و همسران و حسرت جاماندگان تا انتهای محله تشییع و سپس به معراج برده می‎‌‎شد تا در گلزار شهدای شهر روی در نقاب خاک بپوشاند.