موسیقی
نیستان رفتند و هستان می‌رسند
سمتگیری بازار موسیقی پس از انتشار «بی داد» و «گل صدبرگ»
حسین عصاران
از پی مجوزگیری، انتشار و استقبال از آلبومهای «بی داد» (کار مشترک گروههای «عارف»، «شیدا» و محمدرضا شجریان)، «آستان جانان» (شامل قطعات اجرا‌شده در کنسرت شجریان و مشکاتیان و ناصر فرهنگفر در سفارت ایتالیا -1362) و «گل صدبرگ» (کار مشترک شهرام ناظری و همنوازان، به سرپرستی جلال ذوالفنون)، سال64 را میتوان نقطه عطف پررنگی بر جریان غالب موسیقی پس از انقلاب معرفی کرد. بهرغم انتشار قبلی و در دسترس‌بودن کارهایی از این دو آوازخوان، با استقبال گسترده از این آلبومها بود که گسترهای پهن و هموار برای تولید و انتشار کارهایی در فضای موسوم به «موسیقی سنتی» پیش روی کارورزان و مؤسسات انتشاراتی قرار گرفت؛ کارهایی که از یکسو کمترین شباهتی بهگونههای موسیقی عامهپسند قبل از انقلاب نداشتند و از سوی دیگر ذیل عناوین مبهمی چون «موسیقی اصیل» و یا «موسیقی عرفانی» با معیارهای برآمده از متن انقلاب هم همراهی نشان میدادند. در سکوت ناشی از حذف دیگرگونههای موسیقی، انحصار نسبی بازار موسیقی به کارهای منتشرشده از صدای این دو آوازخوان (دست کم تا یک دهه پس از این) مؤید همین اعتماد رسمی و استقبال عمومی به این‌گونه است؛ روندی که بیشتر بر‌مبنای اجرای کنسرت (بهویژه در خارج) و سپس مجوزگیری و انتشار همان اجراها در بازار رسمی پیش میرفت.
