همه از ایران ترسیدند

سعید زاهدی  
روی اول 
سال نو در حالی شروع شد که عملیات بدر به نتیجه مطلوب نرسیده و صدام جنگ شهرها را تشدید کرده بود. هواپیماهای عراقی مدارس و بیمارستان‎‌‎ها را با بمب خوشه‎‌‎ای می‎‌‎زدند تا هزینه روانی جنگ را بالا ببرند. آنها برای نخستین‌بار تهران را هم با هواپیما بمباران کردند و همزمان 9شهر ایران را موشک‌باران کردند که درنتیجه بیش از 5500نفر شهید و مجروح شدند.
در این شرایط فشار و دلهره زیاد شد و اختلاف بین فرماندهان جنگ نیز بالا گرفت. از آنجا که فرمانده نبردهای اخیر، سپاه بود، به سپاه فشار می‎‌‎آوردند. اول بین خود فرماندهان سپاه اختلاف بود، بعد سیاسی‎‌‎ها نسبت به سپاه موضع گرفتند. آنها در مجلس، مجمع عقلا شکل دادند تا مسئله جنگ را بررسی و فشار را بر فرماندهان جنگ زیاد کنند. از کمیسیون دفاعی مجلس حتی گفتند اصلا سپاه چرا این‎‌‎قدر نیرو دارد، بخشی را بدهد به ارتش. فرماندهان ارتش هم می‎‌‎گفتند اگر نیروها را به ما بدهید ما پنج‌روزه جنگ را تمام می‎‌‎کنیم. بالاخره هم بنا شد سپاه زیرمجموعه ارتش قرار گیرد و با این اوضاع ارتش هم چند عملیات کرد که پیروزی جدی‎‌‎ای حاصل نشد.
فرماندهان سپاه اما می‎‌‎گفتند مسئله اصلی این است که نظام هزینه جنگ را نمی‎‌‎دهد و جنگ برایش در اولویت نیست. می‎‌‎گفتند اگر در همین عملیات قبلی فقط 200قایق بیشتر داشتیم پیروز می‎‌‎شدیم. دراوج این فشارها، امام به سپاه دستور داد نیروهای سه‎‌‎گانه تشکیل دهد و این حکم آن‎‌‎قدر عجیب بود که حتی فرمانده سپاه هم ترسید.
 
روی دوم
این بخش را باید از جبهه دشمن روایت کرد. صبح 20بهمن از 2 منطقه به فرماندهی عراق خبر رسید ایرانی‎‌‎ها حمله کرده‎‌‎اند؛ شلمچه و فاو. از آنجا که ایرانی‎‌‎ها در روزهای اخیر تحرکات فراوانی در هور داشتند و مسئله نبرد در هور هنوز روی میز ایرانی‎‌‎ها بود، عراقی‎‌‎ها منطقه اصلی نبرد را هور می‎‌‎دانستند و نیروهایشان را از هور تکان ندادند که غافلگیر نشوند. آنها با هجوم ارتش در شلمچه مقابله کردند و مسئله نفوذ ایران در فاو را جدی نگرفتند. مطمئن بودند ایران نهایتا می‎‌‎خواهد یک حمله مختصر کند و از آنجا که نمی‎‌‎تواند نیرو و امکانات فراوانی از هور بگذراند، پس سریع عقب می‎‌‎نشیند. حق هم داشتند. کسی نمی‎‌‎توانست باور کند درحالی‎‌‎که آواکس‎‌‎های آمریکایی 24ساعته اطلاعات جابه‎‌‎جایی ایرانی‌ها را به عراق داده‎‌‎‌اند، ایرانی‎‌‎ها بتوانند این همه تجهیزات و امکانات و نیرو را به حاشیه اروند ببرند. و تازه ببرند، چطور می‎‌‎خواهند این‎‌‎همه نیرو و امکانات را از اروند خروشان بگذرانند؟ حتی بر فرض که گذراندند، روی چه حسابی تصور می‎‌‎کنند که می‎‌‎توانند در فاو که زمینش مسطح است، مقابل ارتش عراق مقاومت کنند؟
برای همین، وقتی شب اول غواص‎‌‎های خط‌شکن‎‌‎ ایرانی از اروند گذشتند و به خط دوم عراق رسیدند توانستند باقی را هم وارد عمل کنند و کاری که قرار بود در دو شب انجام بدهند را شب اول به پایان رساندند. آنها روز اول فاو را کامل تصرف کردند و ارتش عراق که دید در هور خبری نیست روی شلمچه متمرکز شد. روز دوم، ایرانی‎‌‎ها با کمک پل ابتکاری جهادی‎‌‎ها، دستگاه‌های مهندسی را از اروند گذراندند و شروع به ساخت خاکریز و استحکام خط مقدم کردند. روز سوم، ایرانی‌ها در فاو مستقر شدند که با کویت هم‎‌‎مرز بود و ارتباط عراق با دریا را قطع می‌کرد. تازه اینجا بود که عراقی‎‌‎ها متوجه شدند اصل نبرد کجاست.
صدام آمده بود همه اروند را بگیرد، اما سوی خودش را هم از دست داد. او تیپ‎‌‎های ارتش، نیروهای مردمی، لشگرهای مخصوص گارد و کماندوهایش را فرستاد. هرچه هواپیما، بالگرد، تانک، نفربر، تیربار و توپخانه و شیمیایی هم داشت، روانه فاو کرد، اما رزمندگان ایرانی در پناه پروازهای مستمر جنگنده‎‌‎ها، فعالیت دقیق پدافند، آتش شدید توپخانه و تجهیزات خوبی که با پای کار آمدن 10وزارتخانه دولت مهیا شده بود، فاو را حفظ کردند، به لشگرهای عراق خسارت جدی زدند و بیش از 10هواپیمای عراق را ساقط کردند و به جهان نشان دادند که چگونه می‌شود از دل خاکستر، حماسه آفرید. حالا همه واقعا از قدرت ایران ترسیده بودند.