ورزشگاه آزادی؛ شهرآورد 120هزار نفری پس از انقلاب

 
سعید برآبادی     

سال1362 است؛ ابعاد جنگ هر روز بیشتر و گسترده‎‌‎تر می‎‌‎شود و شعله‎‌‎های آتش ویرانی به سمت تهران زبانه می‎‌‎کشند. در چنین شرایطی، مسئولان بالاخره موافقت کردند تا در عصرگاه روز جمعه 15مهر1362 شهرآورد تهران در ورزشگاهی که سال1350عبدالعزیز فرمانفرمائیان ساخته بود برگزار شود. از گفتن اتفاقات این بازی پرهیز می‎‌‎کنیم اما آنچه مهم است اینکه در میانه بازی به‎‌‎خاطر نور کم ورزشگاه (و عدم‎‌‎اجازه برای روشن کردن نورافکن‎‌‎ها به‎‌‎خاطر شرایط ویژه جنگ)، تماشاچیان به کنار زمین آمدند و پشت خط نشستند تا بازی را ببینند. همان موقع بود که تجربه‎‌‎ای متفاوت برای علاقه‎‌‎مندان به فوتبال در ورزشگاه آزادی رقم خورد؛ تجربه رویارویی با ورزشگاهی که کاملا ایرانی و دوستدار ورزش‌دوستان ساخته شده‌است. بگذارید به عقب برگردیم و ببینیم که معمار این پروژه چه کرده که نه فقط در آن غروب پاییزی سال1362 بلکه در این 50سال، ورزشگاه آزادی به یکی از مهم‎‌‎ترین فضاهای عمومی کشور بدل شده‌است. کارفرمای این پروژه، حاکمیت بوده است چرا که می‎‌‎خواسته بازی‎‌‎های آسیایی1974 را به بهترین شکل میزبانی کند. فرمانفرمائیان کار ساخت ورزشگاه را 3سال قبل از برگزاری افتتاحیه آن به پایان می‎‌‎رساند با 3زمین، بیش از 78هزار صندلی، دید کامل برای تماشاچیان، دسترسی آسان به مبادی ورودی و خروجی پایتخت و از همه مهم‎‌‎تر، زمان تخلیه 11دقیقه‌ای. حالا تصور کنید که تماشاچیان آن شهرآورد، در تاریک و روشن غروب یک روز جنگی، چطور نشسته‎‌‎اند کنار زمین و چه تجربه‎‌‎ای داشته‎‌‎اند از حضور در این ورزشگاه تازه‌ساز و دیدن بازی علی پروین در برابر ناصر حجازی و در نهایت آن گل تاریخی پرویز مظلومی.