مطبوعات
پیروزی بینامها
مجلهای حاصل کار جمعی
محمدناصر احدی
در سالهای نخست پس از پیروزی انقلاب، افراد و گروههای مستقل یا متصل تمایل زیادی به انتشار نشریه داشتند تا بتوانند از این طریق آرا و افکارشان را به گوش ملت برسانند. در مهر1359، مجلهای به نام «پیروزی» منتشر شد که مهمترین ویژگیاش این بود که پای هیچیک از مطالبش اسمی وجود نداشت. در شماره دوم این نشریه، در مطلبی با عنوان «در جواب خوانندگان»، علت ذکر‌نشدن نام نویسندگان مقالات چنین توضیح داده شده است: «این نشریه حاصل کارِ جمعی گروه کوچکی از روزنامهنگاران باسابقه و برخی کمسابقهتر ـ اما حرفهایـ است. حتی در مطالبی که تنها توسط یک همکار نوشته میشود، مشورت با دیگران جای عمدهای دارد. از اینرو درج نام نویسنده یا نویسندگان هر مقاله را بجا نمیدانیم». انصافا هم مجله از سر و شکلی حرفهای برخوردار است و نظم و نسقی که از همان شماره نخست دارد، حاکی از آشنایی نویسندگان و گردانندگان این نشریه با اصول مطبوعاتی است. تیترهای شماره نخست مجله که روی جلد آن آمده عبارتند از: جنگ ایران و عراق، همه در انتظار امنیت قضایی، دانشگاهها همچنان بسته میماند، کردستان در بنبست، سال تحصیلی آغاز میشود اما...، ترکیه زیرسایه چکمهها، خلق فلسطین به دام خودمختاری صهیونیستی نمیافتد، لهستان: بحران کارگری یا تضاد طبقاتی، و تعرض به گروهها مقدمه انحلال آنهاست؟ پیروزی، نشریهای بود که بر موضوعات اجتماعی و سیاسی ایران تمرکز داشت اما همانطور که از تیترهای شماره نخست آن معلوم بود، از توجه به مشکلات و مسائل کشورهای دیگر که برای حکومت جدید ایران اهمیت داشت غافل نبود. این نشریه در شمارههای بعدی رویکرد تحلیلی ـ انتقادیاش را به حوزه فرهنگ هم تعمیم داد و به چاپ شعر و نقد فیلم و کتاب هم پرداخت. این مجله مدت زیادی دوام نیاورد و همچون بسیاری از نشریات آن دوران جوان‌مرگ شد.
