معلمِ همیشه

   حمیدرضا محمدی 

خیلی صبور بود؛ شکنجه‎‌‎های کمیته مشترک صبورش کرده بود. چنان بود که بعدها درباره صبر حتی نوشت: «یکی از انواع صبر، صبر در موضع قدرت است. وقتی به دشمنت دست یافتی در مقابل شکنجه‎‌‎ای که تو را کرده می‌خواهی او را شکنجه کنی، ولی خداوند متعال دوست می‎‌‎دارد که صبر کنیم و درگذریم... . وقتی انسان به نعمت فراوان می‎‌‎رسد به‎‌‎طوری‎‌‎که با داشتن امکانات و زیادی مال ممکن است تعادل انسانی خود را از دست بدهد و خودش را گم کند، در اینجا لزوم صبر ظاهر می‎‌‎شود». و این همه از مصائبی بود که از سر گذرانده بود، زیرا چند سال منتهی به انقلاب را در زندان گذراند وقتی حکم محکومیتش در سوم اسفند 1354صادر شد؛ «محمدعلی رجایی، فرزند عبدالصمد را از لحاظ انجام اقدام علیه امنیت کشور به استناد بند یک ماده یک قانون مجازات مقدمین علیه کشور به 5‎‌‎سال حبس جنایی درجه‌دو با احتساب ایام بازداشت قبلی (متهم از تاریخ 6/9/1353تاکنون در بازداشت است) از هر لحاظ مدلل و موجه تشخیص و به اتفاق آرا تأیید می‎‌‎نمایند.» محمدعلی رجایی اما از آن دست آدم‎‌‎هایی بود که وزارت و نخست‎‌‎وزیری و ریاست‎‌‎جمهوری سبب نشد تا خودش را گم کند. خود را چنان بار آورده بود که هنوز و همچنان همان معلم بود و معلم ماند. این عزت نفس را حتی می‎‌‎کوشید به دانش‎‌‎آموزانش هم تعلیم دهد. او تعلیم و تربیت را توأمان می‎‌‎آموزاند و همین منش و روش را تا آخر داشت؛ «من از وزارت آموزش و پرورش نمی‎‌‎روم ولو اینکه به من اجازه بدهند بیایم در یک مدرسه‎‌‎ای جارو کنم و فقط تخته پاک کنم. به‎‌‎نظر من اگر در مملکت خدمتی معنی دارد، معلمی است.» همین شیفتگی به معلمی هم بود که 10‎‌‎سال پیش از انقلاب، به‎‌‎همراه شهیدان بهشتی و باهنر و مرحوم هاشمی رفسنجانی، «بنیاد تعاون و رفاه اسلامی» را پایه گذاشت که زمینه‎‌‎ساز ایجاد مدرسه دخترانه رفاه با سرمایه 500هزارتومانی بازاریان شد.