پایان فوتبال

مجتبی هاشمی- خبر‌نگار

دیه‌گو آرماندو مارادونا درگذشت! این آخرین خبر دیروز بود اما لااقل نیمی از مردم دنیا تا امروز هم هنوز خبر را باور نکرده‌اند. اغراق نیست که مردم آرژانتین، اهالی ناپل ایتالیا و بسیاری دیگر از ساکنان کره زمین، این اسطوره بزرگ فوتبال را به مثابه «شمایلی از خداوند» می‌پرستیدند و حالا حالاها «مرگِ خدای» خود را باور نخواهند کرد. ستاره بزرگی که خیلی‌ها بهترین بازیکن تاریخش می‌دانند، هزار خاطره خوش‌نقش و گاه عجیب برایمان به جا گذاشت و رفت. از گرم‌کردن‌های کودکانه‌اش پیش از بازی‌ها گرفته تا خلق زیباترین گل تاریخ جام‌جهانی با دریبل نیمی از شبه‌جزیره بریتانیا. از کنترل توپ با شانه‌های قدیس‌وارش تا گلزنی با دست خدا. او یک‌تنه آرژانتین را به آخرین قهرمانی‌اش در جام‌جهانی رساند و به تنهایی نام باشگاه سال‌ها تحقیرشده ناپولی را به لیست قهرمانان سریA وارد کرد. و تازه این تمام خبرسازی‌های او نبود. نابغه یاغی بیش از آنکه در میدان خبرسازی کند در خارج از میدان با کلیدواژه‌های خلاف و مخدر و مافیا سال‌ها تیتر اول رسانه‌های دنیا را تامین می‌کرد.
دیه‌گو مارادونا در 60سالگی به‌دلیل حمله قلبی از دنیا رفت. مردن در 60سالگی مرگ زودهنگامی برای یک ورزشکار به نظر می‌رسد. اما فراموش نکنید که مرگ، لااقل 30سال از دست او فرار کرد و بالاخره به دام افتاد. در تمام این سال‌ها، دیه‌گوی یاغی با افیون و الکل و هر ابزاری که بلد بود مرگ را دنبال کرد. این عادت یاغی‌هاست. آنها به طول عمر آن‌قدرها بها نمی‌دهند. ارتفاع عمر برایشان مهم‌تر است. به یاد بیاورید که جرج بست هم در 59سالگی از دنیا رفت و روزنامه سان برایش تیتر زد «خودت خواستی جرج». مارادونا البته نهنگ عظیم‌‌الجثه‌تری بود از جرج بست، اما او هم درست در همان ساحلی کناره گرفت که ستاره ایرلندی مرگ را بغل کرده بود. مارادونا 60سال بیشتر عمر نکرد، اما به هنگام مرگ هیچ کارِ نکرده و هیچ آرزوی به‌جامانده‌ای نداشت. هیچ آرزویی جز اینکه «کاش یک گل هم با دست راستم به انگلیس می‌زدم!» زمانی که او ناپولی را بعد از 90سال قهرمان ایتالیا کرد، اهالی ناپل روی دیوار گورستان خطاب به مردگان خود نوشتند: «عجب صحنه‌ای را از دست دادید!» امشب آنها روی دیوار گورستان خواهند نوشت: «خوش به حالتان. عجب مهمانی مفصلی در پیش دارید.»