لیگ بیستم به‌خاطر ممنوعیت جذب مربی خارجی به محل ظهور مربیان دهه شصتی و تئوریسین تبدیل شده؛ اتفاقی که خیلی هم مبارک است. یکی از این مربیان آقای وحید بیاتلو است که در نود ارومیه چهره شد و این فصل هدایت ماشین‌سازی تبریز را برعهده دارد. استاد بعد از نخستین باخت لیگی برابر شهرخودرو چنان به تنگ آمده که خطابه‌ای نمناک در نشست خبری ایراد کرده و گفته دلش می‌خواهد به حال این فوتبال گریه کند. مشکل سرمربی ماشین گویا قوانین ایفمارک است که اجازه نداد چند بازیکن این تیم به میدان بروند. او به رئیس ایفمارک یعنی زهره هراتیان طعنه زده که: «یک زن تصمیم‌گیرنده فوتبال ایران شده است. » خب یعنی اگر آقا بود، مشکلی وجود نداشت؟
سبک بازی‌ات را عوض کن
کمال کامیابی‌نیا آنقدر کارت‌های رنگی گرفته که همه را کلافه کرده. نخستین اخراجی فصل پرسپولیس بعد از بازی با سایپا داوران را مقصر دانسته و گفته: «یا باید پستم را عوض کنم یا لیگم را. » تغییر لیگ را خیلی توصیه نمی‌کنیم، چون تجربه لیگ قهرمانان آسیا در چند سال اخیر نشان داده استاد کامیابی‌نیا اتفاقا زیرنظر داوران بین‌المللی خیلی راحت‌تر از زمین اخراج می‌شود. به تعبیری او باید قدر داوران آسان‌گیر داخلی را بداند. از سوی دیگر بقیه جاها کمک داور ویدئویی دارند و کلا به سود کمال نیست که تصاویر خطاهایش بازبینی شود! پس شما لطف کن همین جا بمان، اما سبک بازی‌ات را عوض کن. اینکه آدم یک کارت داشته باشد، بعد در یک قدمی بازیکن حریف قیچی برگردان بزند و یک دقیقه بعد لب خط طولی آنطور تکل برود، تقصیر هیچ‌کس نیست جز خودش.
فقط اسمش را می‌شنویم
بعضی بازیکنان هم هستند که اول یک اسم در می‌کنند و بعد چند سال زیر سایه همان اسم به استراحت می‌پردازند. رضا شکاری عزیز از همین دسته است؛ بازیکنی که زمانی در ذوب‌آهن و تیم ملی جوانان درخشید و گاردین از او به‌عنوان یکی از 60 استعداد آینده فوتبال آسیا نام برد، اما الان سال‌هاست که خبری از او نشده. در این مدت اسم رضا شکاری را فقط موقع تغییر تیم شنیده‌ایم؛ آن هم تغییراتی که غالبا مسالمت‌آمیز نبوده و با کلی تبعات حقوقی انجام شده است. از ذوب‌آهن به روبین‌گازان، از گازان تا دم در پرسپولیس، از آنجا به تراکتور و حالا هم فسخ یکطرفه با تیم تبریزی. می‌گویند شکاری دوباره گزینه پرسپولیس شده است. خیلی هم خوب؛ فقط کاش در این مدت کمی هم فوتبال بازی کردن، هنرنمایی و گل زدن از او می‌دیدیم.
نکته بازی/ اگر «آقا» بود، مشکلی وجود نداشت؟
در همینه زمینه :
