ساعتی با والیبال دوستان و گپ‌وگفتی با «سعید ترابی» پیشکسوت والیبال
دورهمی والیبالی‌ها در نیاوران
شهره کیانوش راد
زمین والیبال بوستان نیاوران قرار هر روز آنها برای انجام بازی دوستانه است. زمین اگرچه استاندارهای لازم را ندارد اما با حضور مستمر ورزشدوستان صبح‌های نیاوران حال و هوای دیگری پیدا می‌کند.
می‌گویند که ورزش در این زمین، روزهای پررونق والیبال در شمیران را برای آنها زنده نگه داشته است. «سعید ترابی» عضو سابق تیم پرسپولیس و پیشکسوت رشته والیبال در این جمع دوستانه حضور دارد. او اکنون یکی از مربیان بوستان نیاوران و ورزش‌های همگانی است. ترابی اگرچه در ۲۳ سالگی ورزش حرفه‌ای را کنار گذاشت اما هیچ‌گاه نتوانست از ورزش و والیبال دوری کند. او علاقه و تمرین در محله‌ها را عاملی برای ترغیب شهروندان به ورزش می‌داند؛ موضوعی که این روزها کمرنگ شده یا از بین رفته است.
بوستان نیاوران که زمانی پاتوق عشق والیبال‌ها بوده فراز و نشیب‌های زیادی داشته است. ترابی می‌گوید: «یادش به خیر. از همه شهرها و مناطق تهران حتی تیم‌های مطرح کشور برای تماشای مسابقات والیبال به شمیران می‌آمدند. بوستان نیاوران پاتوق ورزشدوستان بود. جایی که اکنون تبدیل به فضای سبز شده، زمینی بود که علاقه‌مندان به والیبال در آن بازی می‌کردند.
وقتی سالن ورزشی در بوستان نیاوران ساختند محوطه جلو آن گلکاری و به فضای سبز تبدیل شد. بعد هم زمین اسب‌سواری جای زمین والیبال را گرفت. با اعتراض مردم، زمین اسب‌سواری را گلکاری کردند و دیگر جایی برای والیبال نماند.» عشق به والیبال موجب شد تا جمعی از علاقه‌مندان دست به کار شوند تا دوباره بازی پرهیجان والیبال پای علاقه‌مندان را به این بوستان باز کند.
ترابی در ادامه یادآوری خاطراتش از والیبال می‌گوید: «کنار ضلع جنوب استخر بوستان زمین بدمینتونی بود که ابعادش کمتر از استاندارد لازم برای والیبال بود. با کمک دوستان و با هزینه شخصی در آن زمین میل و تور والیبال نصب کردیم. کم‌کم بر تعداد علاقه‌مندان این ورزش در جمع ما اضافه شد. حالا ۱۵ سالی می‌شود که به‌صورت منظم هر روز به جز روزهای تعطیل ساعت ۹ تا ۱۱ در این زمین بازی می‌کنیم و ساعت ۷ تا ۹ هم به بازی بدمینتون اختصاص دارد.»
ترابی که تجربه تمرین و بازی در زمین‌های محلی را داشته است می‌گوید: «ورزش در محله و خارج ازمحیط بسته باشگاه، انگیزه و ترغیب جوانان به ورزش را بیشتر می‌کند. سال‌ها پیش زمین‌های ورزشی بسیاری در محله‌های شمیران وجود داشت. محله جماران که من ساکن بودم، زمین ورزشی داشت که اهالی بعدازظهرها اطراف آن جمع می‌شدند.
هزینه زمین‌های ورزش محله‌ها را آموزش و پرورش و تربیت‌بدنی متقبل می‌شدند و توپ و تور رایگان در اختیار تیم‌ها قرار می‌دادند. جوانان و حتی میانسالان محله برای تماشای ورزش می‌آمدند. بعدها نه تنها در محله‌ها بلکه در بوستان‌ها هم زمین‌ها تغییر کاربری پیدا کرد. در حالی که ما در جوانی و نوجوانی در همین زمین‌های محلی با پیشکسوتان والیبال همبازی می‌شدیم و از آنها تکنیک‌ها را یاد می‌گرفتیم.
برادران شاه حسینی از مربیان و پیشکسوتان والیبال نقص‌های ما را می‌گفتند تا ما بتوانیم پیشرفت کنیم. زمین‌های محلی پاتوق ورزشدوستان بود. به‌خصوص آخر هفته از همه مناطق تهران برای تماشای مسابقات محلی به شمیران می‌آمدند. زمین والیبال بوستان نیاوران یکی از معدود محل‌هایی است که رایگان می‌توان در آن بازی کرد. البته همین زمین هم نیاز به بهسازی دارد و شهرداری هم قول همکاری داده است که امیدوارم به‌زودی محقق شود. زمین دیگری هم در محله حصار بوعلی روبه‌روی فرهنگسرای نیاوران داریم که گاهی بعدازظهرها در آن زمین بازی می‌کنیم.»
جزو ۳ نفر پرش ایران بودم
کاپیتان جوانان پرسپولیس در دهه ۶۰ باسابقه حضور در تیم‌ملی خیلی زود ورزش حرفه‌ای والیبال را کنار گذاشت و تا مدت‌ها حتی برای تماشای مسابقه هم پای خود را به زمین والیبال نمی‌گذاشت. او درباره دلیل این کار می‌گوید: «۵ سال در تیم پرسپولیس بازی کردم و به‌عنوان بازیکن تیم‌ملی هم انتخاب شدم. اما متأسفانه مچ پای من آسیب جدی دید. تاندون‌ها و رباط مچ پای من پاره شد. به‌طوری که ۳ ماه بستری بودم. بعد از ۳ ماه تصمیم گرفتم بازی نکنم. حتی برای تماشای مسابقه‌ها هم نمی‌رفتم. اگر ادامه می‌دادم در این رشته موفق می‌شدم اما در ۲۳ سالگی والیبال حرفه‌ای را کنار گذاشتم.»
او گریزی می‌زند به خاطراتش و روزهایی را به یاد می‌آورد که ساعت‌ها پشت در باشگاه استقلال منتظر می‌ماند فقط برای اینکه بعد از پایان بازی با کاپیتان تیم‌ملی سلام و علیکی کند: «۱۴ ساله بودم و نمی‌توانستم در دوره‌های آموزش والیبال شرکت کنم. این‌قدر عاشق والیبال بودم که ۳ ماه هر روز پشت در سالن استقلال(تاج) می‌رفتم. حسن شمشیری، کاپیتان تیم‌ملی ایران بود. من آنقدر منتظر می‌ماندم که بعد از پایان بازی او را ببینم.
بعد از ۳ ماه آقای شمشیری مرا به‌عنوان شاگرد پذیرفت. ۴۰ نفر برای یک دوره آموزشی شرکت می‌کردند و بعد از ۳ ماه آموزش، ۴۰ نفر دیگر شرکت می‌کردند. من کوچک‌ترین عضو گروه بودم. دوره بعد فقط من اجازه پیدا کردم که دوباره شرکت کنم. قرار شد عضو تیم استقلال شوم که آقای شمشیری از ایران رفت و آنجا منحل شد. بعد از وقفه‌ای که با شروع جنگ تحمیلی به وجود آمد به باشگاه پرسپولیس رفتم و آنجا تمرینات را ادامه دادم و در مسابقات شرکت می‌کردم.»
علاقه را عامل اصلی پیشرفت در هر حرفه می‌داند. او آنقدر عاشق والیبال بوده که در نوجوانی با نخ فرش تور والیبال بافته است: «آن زمان این‌گونه نبود که بچه‌ها هرچه بخواهند به پدر و مادرها بگویند تا آنها برایشان فراهم کنند. یادم است با عیدی‌ها و پس‌اندازی که داشتم توپ والیبال خریدم که بتوانم تمرین کنم. حتی با نخ فرش تور بافتم. قد ۱۸۰ سانتیمتری من برای بازی در والیبال کم بود و من باید این نقص را با تمرین پرش جبران می‌کردم. آنقدر تمرین کردم که می‌توانستم با یک گام روی سقف ماشین بپرم. اینها همه نتیجه تمرینات زیادی بود که انجام می‌دادم. مدام در حال تمرین بودم. یک شب بعد از تمرین، همراه یکی از دوستان از جماران تا بوستان ملت دویدم. اینها همه خاطرات شیرین زندگی‌ام است.»
با والیبال زندگی می‌کنم
وقتی مچ پای ترابی آسیب دید برای مدتی والیبال را کنار گذاشت اما دوباره به زمین برگشت؛ به جایی که علاقه داشت و برای او یادآور خاطرات شیرین روزهای پررونق والیبال شمیران بود: «با اینکه آسیب‌های زیادی دیده‌ام اما همچنان به ورزش ادامه می‌دهم. حتی اگر روزی نتوانم بازی کنم، همین که عده‌ای علاقه‌مند را کنار خود و در زمین والیبال جمع کنم حالم خوب می‌شود. اگر سالن رایگانی در اختیار داشتم اولین کاری که می‌کردم شاگردان علاقه‌مند را رایگان آموزش می‌دادم تا همه علاقه‌مندان واقعی بتوانند از این رشته ورزشی گروهی بهره کافی ببرند. امیدوارم به ورزش محله‌ها بیشتر، توجه و امکاناتی فراهم شود تا همه علاقه‌مندان بتوانند بدون صرف هزینه آموزش ببینند.»
سعید ترابی
متولد ۱۳۴۶
- ۱۳۶۳ عضویت در باشگاه جوانان پرسپولیس
- عضویت در تیم بزرگسالان پرسپولیس
- کاپیتان تیم جوانان
- پرسپولیس در
- دهه ۶۰
