حزین لاهیجی

محمدعلی بن‌ابوطالب متخلص به حَزین و معروف به شیخ علی حزین در سال‌۱۱۰۳ قمری در اصفهان‌ زاده شد. او از تبار زاهدی‌ها و نوادگان شیخ زاهد گیلانی است. از استادان حزین می‌توان به امیر سیدحسین طالقانی اشاره کرد. او جهانگرد و همچنین دانشمندی جانورشناس بود. وی همچنین از آخرین شاعران بزرگ سبک هندی بود. از آثار او می‌توان به تذکره شعرا، دیوان اشعار، صفیر دل و حدیقه ثانی در برابر حدیقه سنایی و تذکارات العاشقین در برابر لیلی و مجنون اشاره کرد. تذکره حزین لاهیجی با سبکی ساده و پخته به نگارش درآمده‌است. حزین در کتاب تاریخ خود به نام «زندگی شیخ حزین به قلم خود او» وضعیت اصفهان در زمان حمله افغانان و نیز اشغال ایران به وسیله ترکان عثمانی را شرح می‌دهد. حزین لاهیجی سال‌۱۱۴۶ق به هند رفت و سال‌۱۱۸۱ق در حدود78سالگی در بنارس درگذشت و در همان شهر دفن شد.