شجریان در جوار فردوسی

محمدرضا شجریان (1399– 1319) با تجربه 70سال آهنگسازی و آوازخوانی کلاسیک ایران می‌توانست در فهرست حاملان میراث‌ناملموس ایران و گنجینه زنده بشری وزارت میراث‌فرهنگی به ثبت ملی برسد. او البته هیچ نیازی به این عنوان نداشت و چنان زیست و چنان در عرصه حفاظت از ریشه‌های فرهنگی ایران تلاش کرد که حتی اگر نامش در فهرست میراث ملی ایران و میراث جهانی یونسکو هم نمی‌نشست باز هم جهان به افتخار او می‌ایستاد و کلاه از سر برمی‌داشت. همانطور که چنین شد و پس از درگذشت او بر سر خط تمامی رسانه‌های بین‌المللی نشست و نام و صدایش در سراسر جهان طنین یافت. شجریان حتی پس از فوت نیز ریشه اصالت فرهنگ ایرانی را قطع نکرد و در کنار حکیم ابوالقاسم فردوسی حماسه سرای شاهنامه و میراث‌دار زبان پارسی در مجموعه تاریخی و فرهنگی توس در مشهد که گام‌های ثبت جهانی را طی می‌کند، آرمید. او خود خواسته بود در جوار فردوسی دفن شود و با جلساتی که در وزارت میراث فرهنگی برای این وصیت برگزار شد، چنین شد و او در کنار فردوسی توسی آرام می‌گیرد.

شجریان در نبردگاه نیای رستم با اژدها 
مجموعه تاریخی فرهنگی توس در مشهد در دوره هخامنشیان با نام «سوسیا» شناخته می‌شد. نام توس البته در شاهنامه فردوسی فراوان ذکر شده است و همان نقطه‌ای است که سام نیای رستم با اژدها روبه‌رو شد و در نبرد با این اهریمن افسانه‌ای اژدها را از پای درآورد و کشت. ارزش تاریخی توس به اندازه‌ای است که سازمان میراث‌فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری در آبان‌ماه سال75 این مجموعه را به شماره 1758در فهرست آثار ملی کشور ثبت کرد و در 18مردادماه سال86 نیز این مجموعه با برخورداری از برج و بارو و 6گورستان و مدفن فردوسی بزرگ در فهرست موقت یونسکو برای ثبت جهانی قرار گرفت. استاد محمدرضا شجریان می‌توانست همچون دیگر چهره‌های نامدار فرهنگی ایران در فهرست حاملان میراث ناملموس ایران و در ردیف گنجینه‌های زنده بشری در وزارت میراث فرهنگی قرار بگیرد، چون حامل موسیقی و آواز کلاسیک ایران بود و توانست میراث موسیقی ایرانی را به خوبی حفظ کند و در جهان اشاعه دهد. اما چنین نشد و حالا او در کنار فردوسی، پاسدار زبان فارسی و چهره جهانی و ملی ایرانی به خاک سپرده می‌شود. شجریان درست در مکانی آرام خواهد گرفت که آمیخته با فرهنگ، ادب و تاریخ فرهنگ ایرانی است.