نگاه
نیاز به تولید محتوای زیست‌محیطی
ایمان مهدی‌زاده ـ پژوهشگر توسعه پایدار
آموزش به‌ویژه در حفظ جان افراد و زیستگاهشان یکی از ارکان توان بقای بشر روی کره زمین به‌شمار می‌آید. اوایلی که ویروس کوید 19به جان بشر افتاد و نخستین آمار قربانیان این جنگ نابرابر اعلام می‌شد، عده‌ای آن را نوعی انتقام طبیعت علیه تعرض‌های بشر عنوان کردند. طی سال 2020میلادی اجرای محدودیت‌های قرنطینه‌ای و فاصله‌گذاری باعث تردد کمتر در شهرها و کاهش تولید آلاینده‌های ناشی از سوخت شد. گرچه کادر درمان در جامعه جهانی به‌عنوان پیشگامان مبارزه با کرونا، آسیب جدی دید اما در یک‌سری کشورها تنها بخش کمتر آسیب‌دیده طی این مدت، محیط‌زیست بوده است. کاهش قابل توجه حجم سفرهای تفریحی در کشورهای مختلف باعث زباله‌سازی و زباله‌ریزی کمتری در شهرها و روستاهای هدف گردشگری شد. البته همگام با کاهش آلودگی، درآمد مردمان زیادی در نقاط مختلف به صفر نزدیک شد و از دست بسیاری دولت‌ها کاری برای حمایت از آنان بر نیامد اما این همه ماجرا نیست. در جنوب ایران و سواحل خلیج‌فارس رسمی دیرینه در آخرین روز تیرماه (سی و یکم) به نام نوروز صیاد وجود دارد که آغاز سال صیادان جنوب است. آنها طی دید و بازدیدها آن روز برای صید به دریا نمی‌روند تا دریا نفس بکشد. متأسفانه کرونا با عید و شادمانی نیامد اما باعث شد مناطق زیادی از زمین و دریا نفس بکشد. در مقابل این تنفس زباله‌های جدیدی روانه بازار شد. هنوز خیلی از شهروندان نمی‌دانند که دستکش و ماسکشان را چگونه معدوم و روانه مخزن زباله کنند. رسانه‌های جمعی و فضاهای مجازی باید دست به‌کار شده و برای رفتار با زباله‌های کرونایی، محتوا تولید کنند تا از آسیب‌های جبران‌ناپذیر رها کردن زباله در طبیعت ایمن بمانیم.فعالان محیط‌زیست در روزهای محدودیت رفت‌وآمد، توانستند حجم زیادی از زباله‌ها را از بستر طبیعت پاک کنند اما سرعت تولید و رهاسازی زباله در طبیعت بیشتر از پاکسازی آن است و رفع این مشکل جز با کار فرهنگی میسر نیست. رسانه‌های جمعی محتواهای مختلفی تولید می‌کنند که خود یکی از روش‌های آموزشی به‌حساب می‌آید. تبلیغات در عصر رسانه خود به یک ابزار آموزشی تبدیل شده و مسیری برای حفظ جان انسان‌ها و سلامت زیستگاه انسانی محسوب می‌شود.
