گلایه ملی‌پوش توانیاب از بی‌توجهی به اشتغال معلولان
هنوزبیکارم
مریم قاسمی
«مریم سلطانی» از بانوان ورزشکار و قهرمانی است که نیاز به معرفی ندارد. همه کسانی که در عرصه ورزش دستی بر آتش دارند می‌دانند که او نخستین بانوی ایرانی بوده که توانسته در مسابقات آسیایی امارات حریفان خود را عقب براند و گردن آویز طلایی به دست آورد و به دلیل این موفقیت سهمیه حضور درمسابقات پارالمپیک ریو را از آن خود کرد. وقتی به منزلش در محله یاخچی‌آباد می‌رویم با مجموعه‌ای از مدال‌ها و نشان‌های رنگی مواجه می‌شویم که حاصل زحمت و پشتکار او در این سال‌ها و افتخاری برای مردم و مدیران ورزش کشور است، اما‌گویی ورزش قهرمانی روی خوش به این بانوی پرتلاش نشان نداده و او پس از این همه سال، هنوز نتوانسته شغل مناسبی پیدا کند و مسئولانی هم که قول‌هایی در این زمینه به او داده بودند، به وعده خود عمل نکرده‌اند.
«مریم سلطانی» بانوی 25ساله هم‌محله‌ای عضو تیم‌ملی دو و میدانی معلولان و پارالمپیک ایران است و در رشته پرتاب نیزه در جهان شهرت دارد. هرچند او قبل از مسابقات برون‌مرزی در اردوهای تیم‌ملی حضور داشته، اما از ادامه تحصیل غافل نبوده و توانسته مدرک کارشناسی رشته حقوق را از دانشگاه تهران بگیرد و همچنین از معدود بانوان ورزشکاری است که مدرک مربیگری از فدراسیون دو و میدانی ایران دارد. این بانوی قهرمان که عضو جامعه توانیابان است، از برخی مسئولان گلایه دارد و از کارهایی که می‌توانستند برای او انجام بدهند، اما‌کاری نکردند گلایه دارد. البته این را هم می‌گوید که با کارنامه درخشان ورزشی و مهارت و توانایی‌هایی که دارد، نیاز به دلسوزی ندارد و تنها به دنبال اجرای حقوقی است که در لابه‌لای مصوبات و دستورالعمل‌های اداری مغفول مانده است.
وقتی خانه پایگاه قهرمانی می‌شود
خانه این عضو تیم‌ملی پارالمپیک کشور در کوچه الوند یاخچی‌آباد است و همه اهل محل می‌دانند که در این پلاک یک بانوی قهرمان زندگی می‌کند. خانواده سلطانی فضای خانه را به پایگاهی برای رشد و پیشرفت فرزندشان تبدیل کرده‌اند. قابی پر از مدال‌های رنگی روی دیوار اتاق نصب شده که شمارش تعداد آنها آسان نیست. اینها گوشه‌ای از افتخارات ورزشی سلطانی است و به دلیل کمبود جا بقیه نشان‌ها و لوح‌های تقدیر در انبار خانه و قسمت‌های دیگر نگهداری می‌شود. سلطانی فرزند اول خانواده است و این موفقیت‌ها را مدیون حمایت همه جانبه پدر و تشویق‌های مادرش می‌داند. گرچه او معلولیت مادرزادی دارد، اما هیچ‌وقت ناشکر نبوده وعقیده دارد که پروردگار نعمت‌های دیگری به او عطا کرده است. دوران کودکی‌اش تاحدودی مثل همه بچه‌ها گذشت و زمانی که بزرگ‌تر شد، با دیدن بچه‌هایی که در کوچه بازی می‌کردند، دوست داشت مثل آنها بازی کند و قیل و قال راه بیندازد، اما نمی‌توانست زیرا از ناحیه 2پا معلولیت داشت. در دوره نوجوانی اعتماد به نفس خود را از دست می‌دهد، اما خانواده آنقدر حمایتش می‌کنند تا اینکه خودش را پیدا می‌کند. وقتی پنجره‌ای به روی او باز شد، توانست به همه ثابت کند استعدادهای زیادی دارد و می‌تواند فرد موفقی شود.
در باشگاه شهید قیانوری قد کشیدم
سلطانی در طول این سال‌ها با وجود همه سختی‌ها و مشکلاتی که افراد معلول برای رفت‌وآمد در شهر دارند، حتی یک‌روز از درس و مدرسه عقب نماند. مادر خانواده از همان نوجوانی پا به پای فرزندش حرکت کرده است. در دوره راهنمایی در کلاس‌های ژیمناستیک و والیبال شرکت کرده و در کنار پیدا کردن دوست، اوضاع جسمی‌اش را بهبود می‌دهد. عضو تیم‌ملی پارالمپیک نوجوانی 14ساله بود که از طریق همکلاسی‌اش می‌فهمد در مجموعه ورزشی شهید قیانوری افرادی در جست‌وجوی استعدادهای ورزشی هستند. بنابراین یک روز با مادرش به آنجا می‌رود. خیلی از دختران نوجوان آمده بودند تا ببینند در چه رشته ورزشی استعداد دارند. وقتی نوبت سلطانی رسید، مربی از او خواست چند حرکت ورزشی ساده انجام دهد. مربی باشگاه از او تعریف کرد و گفت آمادگی بدنی خوبی دارد و با توجه به فیزیک بدنـــی‌اش می‌تـــــواند در رشته‌های دو ومیدانی از جمله پرتاب نیزه موفق شود. تشویق مربی استعدادیاب باشگاه ورزشی شهید قیانوری نور امیدی شد تا مریم سلطانی با اعتماد به نفس بالا رشته ورزشی مناسبش را انتخاب کند. او از سال1388 تاکنون در رشته دو ومیدانی فعالیت می‌کند و همان‌طور که استعدادیابش پیش‌بینی کرده بود، قله‌های پیشرفت را با قدم‌های استوار فتح کرد و در باشگاه شهید قیانوری قد کشید. به گفته سلطانی، استاد «راد صادقی نیا» از مربیان تأثیرگذار در زندگی او بوده است. همیشه او را تشویق می‌کرد و می‌گفت که می‌توانی به موفقیت برسی.
درد دل‌هایم را فریاد می‌زنم
بانوی طلایی مسابقات آسیایی و انتخابی پارالمپیک ریو که از سال1391 تاکنون در بسیاری از مسابقات برون مرزی و جهانی صاحب عنوان و نشان‌های باارزش شده گلایه‌هایش را با ما این‌طور در میان می‌گذارد: «طبق قانون، سازمان‌های مختلف باید در استخدام‌های خود سهمی برای اشتغال معلولان در نظر بگیرند، اما متأسفانه این حق در برخی سازمان‌ها از جامعه معلولان سلب شده و شاید‌درصد اندکی موفق به کسب این امتیاز در زمان استخدام شوند.» جدا از حق ضایع شده‌ای که سلطانی به آن اشاره می‌کند و عقیده دارد که گویا این مصوبه قانونی درلابه لای پرونده‌ها خاک می‌خورد، از توانمندی و مهارتش حرف می‌زند که تاکنون مجالی برای به روز شدن آن نیافته است. البته او عنوان می‌کند که در شهرداری متوجه افراد معلولی شده که در قسمت‌های مختلف مشغول به کار هستند و می‌خواهد درددل‌هایش را فریاد بزند تا به گوش همه آنهایی که می‌توانند‌کاری برایش انجام دهند، برسد. او دوست ندارد به خاطر معلولیتش، حتماً به او شغلی بدهند که در آن مفید هم نباشد، بلکه مایل است توانمندی او در فعالیت‌های اداری و سازمانی به‌خصوص فعالیت‌های ورزشی محک زده شده و درصورتی که مثل دیگران موفق به طی مراحل استخدام شود، در جایی مشغول به کار شود.
کارنامه ورزشی
بانوی قهرمان هم‌محله‌ای
عضویت در تیم‌ملی دو ومیدانی در رشته پرتاب نیزه از سال1391 تاکنون
کسب نشان طلا و یک نقره در نخستین دوره از مسابقات جمهوری چک در سال2012
تصاحب مدال طلا در رشته پرتاب نیزه از مسابقات دو ومیدانی جوانان مالزی در سال2013
کسب مدال برنز در رشته پرتاب نیزه از مسابقات اینچئون در سال2014
کسب مدال طلا از مسابقات دو و میدانی رشته پرتاب نیزه در سال2016
کسب سهمیه برای شرکت در مسابقات پارالمپیک ریو در سال2016
کسب چندین مدال طلا و نقره در مسابقات باشگاهی از سال1388 تاکنون
در همینه زمینه :