رؤیاهاى شیرین بچه‌هاى خورشید

فردای روز ملی سینما، یعنی 22 شهریورماه، برای اهالی سینما و البته ما نوجوان‌ها روز خاصی بود؛ روزی که  «روح‌الله زمانی»، بازیگر نوجوان فیلم «خورشید»، ساخته‌ی «مجید مجیدی»، جایزه‌ی «مارچلو ماسترویانی»، ویژه‌ی بهترین بازیگر نوظهور جشنواره‌ی ونیز را دریافت کرد؛ هرچند که متأسفانه او به‌خاطر ابتلا به کرونا نتوانسته بود در جشنواره حاضر شود و پیامی ویدیویی ارسال کرده بود. احتمالاً پیام ویدیویی او را در اینستاگرام دوچرخه دیده‌اید که در پایان حرف‌هایش می‌گوید: «امیدوارم روزی در هیچ‌کجای جهان، هیچ کودک کاری وجود نداشته باشد.» چون او و «شمیلا شیرزاد»، هردو از بین کودکان کار راهشان به سینما باز شده و تا همین یک‌سال پیش در خیابان‌ها و مترو دست‌فروشی می‌کردند. شمیلا هم در حرف‌هایش می‌گوید، این سینما بود که رؤیاهایشان را به آن‌ها برگرداند. همان‌طور که وجود کودکان کار، سرشار از تلخی است، بازگشت رؤیاهایشان و کسب چنین افتخاری در سطح جهانی هم بسیار شیرین است. اما نباید یادمان برود که روح‌الله و شمیلا، تنها دو نفر از کودکان کار هستند و هنوز رؤیاهای هزاران کودک کار در ایران در چهارراه‌های شهر و پشت چراغ‌قرمز مانده است.