نفس‌بکش‌سینما

مسعود میر - روزنامه‌نگار

این متن می‌توانست با خس‌خس کلمات ناشی از ازدحام جمعیت و کلافگی از دیر برگزارشدن یک جشن‌سینمایی آغاز شود. با اشاره به اینکه یک‌بار دیگر سینما بهانه‌ای شده برای جمع‌کردن گروهی از سینماگران و مدیران به دور هم تا یک آیین سینمایی دیگر سر‌ و ‌شکل بگیرد و البته لبخندها و اشک‌ها برای علاقه‌مندان سینما در رسانه‌ها ماندگار شود. اما حالا این متن باید بدین‌ترتیب آغاز شود: «نخستین دوره آیین تجلیل از افتخارآفرینان سینمای ایران در عرصه بین‌الملل بدون حضور اهالی رسانه و مهمانان همیشگی
 برگزار شد.»
در حوالی باغ موزه دفاع‌مقدس که نشانی است کوچک از سال‌های عجیب این سرزمین، سال‌های دفاع و البته جوشش مردانگی و وطن‌پرستی و البته هنر. بعضی هنرشان رشادت بود و بعضی سینما و حالا انگار در دوران دفاعی دیگر به سر می‌بریم. دفاعی در برابر دشمن ناپیدا اما قلدر و اینگونه است که یک جشن سینمایی در ایزوله‌ترین حالت ممکن شب گذشته به همت دفتر جشنواره جهانی فیلم فجر در پایتخت برگزار شد. مهمانی با ماسک یعنی اینکه اوضاع خیلی خوب نیست، دور نشستن مهمانان از هم را هم بگذارید به‌حساب مراعات برای بازگشت حال سلامت. با این ‌همه اما سینما زنده است، نفس می‌کشد مثل کارگردان محبوبی که یک لحظه ماسک را کنار می‌کشد تا هوا بخورد، مانند بازیگری که خنده جذابش را یک لحظه از پشت ماسک به رخ می‌کشد.
سینما زنده است و جذاب مانند موفقیت‌های شیرین «قصرشیرین» در جشنواره‌های شرقی، شبیه به بازی متعصبانه بازیگری که «نوید» گذشتن روزهای سخت را می‌دهد، مانند شنیده شدن صدای «خرد شدن همزمان بیست استخوان» که توجهات بسیاری را به سینمای ما جلب کرد.
سینما آرام اما با وقار ادامه می‌دهد، درست مثل استاد تمام بازیگری‌اش؛ عالیجناب نصیریان که با آرامش خود توفان شدائد را پشت‌ سر گذاشته است.
سینما در  «شبی که ماه کامل شد» به قلب‌های ما رسوخ کرد و حتی اگر روزهای نه چندان درخشان هم به بهانه کرونا، ایام را متغیر کنند باز محبوب و جذاب است.
هرچند روز سینما بی شور و شلوغی همیشگی برگزار شد اما یک گوشه دنج و سبز تهران میزبان سینماگران شد تا سینمای ایران در شهر خودش یک جشن کوچک را به یادبود تجربه کند.
بهانه سینما بود و مهمانان از اهالی سینما تا شهردار تهران و اعضای شورای شهر، وزیر ارشاد و مسئولان سازمان سینمایی، همگی دیداری تازه کردند با هم و سینما... .