برای استاد، مهندس معمار فرهاد احمدی

عباس آخوندی/ وزیر اسبق راه و شهرسازی:
استاد مهندس معمار فرهاد احمدی رخت از جهان بست و به بارگاه حضرت باری شتافت ولی، از خود یادگارهایی به‌جای گذاشت که برای سالیان سال در تارک میراث معماری این سرزمین خواهد درخشید. در این روزگاران که بنا و ساختمان‌های گوناگون کارکردها و سودمندی‌های خود را از دست داده‌اند و جریان کالایی شدن معماری را از معنا تهی ساخته، او در جست‌وجوی هویت و اصالت بود. او معماری را می‌فهمید و می‌دانست که معماری آینه بازتاب‌دهنده تحول‌ها و زیبایی‌هایی روح جامعه است. معمار خلاق و بنیانگذار زمان و مکان را می‌فهمد. چرا که معماری تجلی‌گاه زمان به مفهوم پدیده تاریخی و مکان به مفهوم نظام معرفتی، نظم اجتماعی وعرصه عمومی است. از این‌رو است که فهم معماری هر سرزمینی، نیازمند دانشی عمیق از فرهنگ و تاریخ آن است و فرهاد احمدی در این بستر استادی سرآمد بود و بر این باور بود که یک فرهنگ پویا هیچ‌گاه تهی از گذشته وبی‌نظر به آینده نبوده‌است. او معلم شایسته‌ای بود که در بیان اندیشه و دیدگاه انتقادی خود صریح و شجاع بود. معمار نه در گذشته درجا می‌زند و متوقف می‌ شود و نه به‌عنوان نوگرایی زمان و مکان را از یاد می‌برد. مهر و امضای معمار بر اثر هویداست. فارغ از آنکه موضوع طراحی یک ساختمان مسکونی ساده و یا یک ساختمان پیچیده عمومی و یا یادمان باشد، معمار نشان خود را بر اثر می‌گذارد. فرهاد احمدی در طراحی ساختمان‌های ساده مسکونی و خدماتی در مناطق محروم استان خراسان یا در بازسازی مناطق جنگی و یا در طراحی ساختمان‌های نمادین ایران در خارج از کشور یا ساختمان‌های با ارزش خدماتی و فرهنگی، مفهوم معاصر بودن را در پیوستار تاریخی و سازگاری با اقلیم درک می‌کرد. از این رو، در کار او کمتر تعارضی میان کاربست فناوری نوین و فضاهای آشنای زندگی ایرانی می‌شد دید. او در توضیح طراحی تئاتر تجربی تهران، مرکزنمایش‌های آیینی می‌گوید: طرح ارائه‌شده درحالی‌که با دیدگاه‌های معاصر هماهنگ است، به‌واسطه سنت دیرینه معماری در این جامعه که با خاک و زمین عجین است و به‌دلیل مواهب و ویژگی‌هایی که بستر خاکی برای بقای شهروندان فراهم می‌ساخته فضای زیستی را با آن در بسیاری از موارد درهم آمیخته، ریشه‌های عمیق در فرهنگ این دیار دارد.
اینک که آن بزرگ در میان ما نیست من به سهم خودم چه به‌عنوان یک شهروند و چه به‌عنوان کسی که مدتی در مسئولیت دولتی بودم، وظیفه خود می‌دانم که اثر وجودی او در عرصه ‌معماری ایران را چه به‌عنوان یک استاد معماری، چه به‌عنوان یک مهندس حرفه‌ای و چه به‌عنوان کسی که از پیشتازان باززنده‌سازی وبازآفرینی معماری‌های باارزش گذشته یا فضاهای شهری ایرانی بودیادآور شوم و به او ادای احترام کنم. همین‌جا وظیفه می‌دانم که جای خالی او را به خانواده محترمش، فرزندان برومندش و دوستداران و شاگردان او و همچنین جامعه معماری و مهندسی ایران تسلیت بگویم و برای همگان و ایران عزیز آرزوی سربلندی و افتخار کنم.