طلسم آقای همیشه عصبانی

بهروز رسایلی

بسیاری از کارشناسان هم‌عقیده بودند که در نخستین  لیست اعلام‌شده از سوی دراگان اسکوچیچ برای تشکیل اردوی تیم ملی، اسم شجاع خلیل‌زاده هم قید خواهد شد. مدافع پرسپولیس طی سال‌های اخیر یکی از بهترین‌های لیگ در پست خودش بوده؛ آنقدر که جلال حسینی از او به‌عنوان بهترین دفاع وسط ایران یاد می‌کند و البته کسی هم در این مورد مشکوک به تعارف و اغراق نیست. با این همه شجاع در دوران کارلوس کی‌روش به تیم ملی دعوت نمی‌شد و خودش عقیده داشت یک مصاحبه قدیمی علیه مربی پرتغالی عامل اصلی این داستان است. عجیب‌تر اینکه بعدتر و با حضور مارک ویلموتس هم خبری از شجاع در تیم ملی نشد تا کم‌کم شایعه قرار داشتن اسم این بازیکن در لیست سیاه فدراسیون فوتبال مطرح شود. به هر حال آن زمان هم کسی نفهمید مشکل از کجاست، اما با ورود اسکوچیچ و مخصوصا نیاز حیاتی تیم ملی به امتیازات مسابقات پیش رو، دیگر شکی باقی نماند که بالاخره خلیل‌زاده ملی‌پوش خواهد شد. تنها چیزی که شجاع فکرش را نکرده بود، همین کرونا و به تعویق افتادن مکرر مسابقات ملی بود. او حالا بخش دیگری از بهترین روزهای فوتبالش را به‌خاطر ویروس تاجدار، دور از پیراهن تیم ملی پشت‌سر می‌گذارد.
همه داستان اما همین نیست. شجاع غیراز کرونا کماکان همان مشکل قدیمی‌اش را دارد و این مسئله باعث می‌شود هر مربی باتجربه و عاقلی روی نیمکت تیم ملی نسبت به دعوت از این بازیکن دچار تردید شود. مشکل خلیل‌زاده، خشم و عصبانیت غیرقابل مهار اوست. به همین بازی با گل‌گهر سیرجان نگاه کنید؛ کمال کامیابی‌نیا کارت قرمز گرفته و از زمین بیرون رفته، اما شجاع ول‌کن نیست. او آنقدر اعتراض می‌کند که کارت زرد می‌گیرد. در همین صحنه باز هم سماجت خلیل‌زاده می‌تواند سیدعلی را برای دادن اخطار دوم متقاعد کند، اما داور بازی دندان روی جگر می‌گذارد. جالب اینجاست که این نخستین اخراج کمال نیست و بعد از بازی هم بیشتر کارشناسان داوری تصمیم سیدعلی را تأیید کردند. به‌علاوه مسابقه برای پرسپولیس تشریفاتی و بی‌اهمیت است، اما خشم شجاع پابرجا بود و او دقایقی بعد یک ضربه وحشتناک به بازیکن حریف زد؛ آنقدر سفت و سخت که مستقیما می‌توانست کارت قرمز برایش به همراه بیاورد، اما بدون تعارف سیدعلی ترسید خلیل‌زاده را هم اخراج کند. حالا سؤال اینجاست که آیا یک داور خارجی هم در چنین شرایطی می‌ترسد و تصمیم محافظه‌کارانه می‌گیرد؟ مسلما نه.
خب با این تفاسیر اگر شجاع در مسابقات ملی هم چنین رفتارهایی انجام بدهد، چه سرنوشتی پیش روی تیم ایران خواهد بود؟ اصلا فرض کنیم او جلوی عراق یا بحرین در همین بازی برگشت همینطور از کوره دربرود و اخراج شود؛ آیا این مسئله به قیمت حذف زودرس تیم ملی تمام نخواهد شد؟ شجاع مدام قول می‌دهد خویشتندار باشد، اما هنوز چنین چیزی در عمل دیده نشده است و شاید با این شرایط، صلاح هم نباشد او به تیم ملی دعوت شود.