بی‌احترامی دوبل

مربیانی هستند که چه ببرند   چه ببازند، در نشست‌های خبری حاضر می‌شوند و با خبرنگاران حرف می‌زنند. این مربیان شایسته تحسینند. یک نمونه عالی در این مورد برانکو ایوانکوویچ بود. او نه‌تنها در همه نشست‌ها حاضر بود (شاید فقط یک‌بار بعد از باخت به ذوب‌آهن مصاحبه نکرد)، بلکه طبق عادت شخصی‌اش در نخستین جلسه تمرینی بعد از هر بازی هم درها را باز می‌گذاشت و جواب نمایندگان رسانه‌ها را می‌داد. این اتفاق حتی بعد از رسوایی باخت به قشقایی هم تکرار شد. الان اما فوتبال ایران در قطب دیگر داستان یک پدیده جالب پیدا کرده که او فرهاد مجیدی است؛ مردی که چه می‌برد و چه می‌بازد در نشست خبری حاضر نمی‌شود!
معلوم نیست این کار فرهاد از نظرش باکلاسی حساب می‌شود یا داستان چیز دیگری است، اما به هر حال پیش از بازی با سپاهان انتقادها از مجیدی به همین دلیل بالا گرفت. بنده‌خدا مجید نامجو مطلق هم قول داد جناب سرمربی لطف کند و در نشست خبری بعد از بازی حاضر شود، اما مجیدی با وجود کسب یک پیروزی ارزشمند باز هم به کنفرانس نیامد. این بار علت غیبت آقای مربی، استرس بالا عنوان شد؛ اما سؤال اینجاست که مگر ما در فوتبال استرس پایین هم داریم؟ وقتی یک نفر چه بعد از بازی با نفت آبادان و چه مسابقه با سایپا و سپاهان در نشست حاضر نمی‌شود، این دیگر ربطی به اضطراب و این قبیل داستان‌ها ندارد.غیبت در نشست خبری بعد از بازی شنبه‌شب اما بی‌احترامی دوبل مجیدی بود؛ هم به اصحاب رسانه و هم به آقا مجید نامجو مطلق، کسی که وعده‌اش در جمع خبرنگاران محقق نشد. کاش لااقل احترام رفیق و همکارت را نگه می‌داشتی استاد! جالب است که فرهاد مجیدی همیشه می‌گوید با دیدن نامجو عاشق پیراهن شماره 7 استقلال شده؛ اما در عمل نشانی از پایبندی به حرمت این پیشکسوت دیده نمی‌شود.